Sabeltandkat
Een sabeltandkat is een lid van de onderfamilie der sabeltandkatten, de Machairodontinae. Deze katten zijn bekend van vele fossielen gevonden op verschillende continenten, waaruit blijkt dat hun verspreiding overeen kwam met die van de huidige katten. De huidige katten (Felidae) en de sabeltandkatten hebben zich ontwikkeld uit een gemeenschappelijke voorouder: Pseudailurus, een primitieve kat die zo'n 20 miljoen jaar geleden leefde.
Moderne katten hebben kegelvormige hoektanden, maar de Machairodonten (wat sabeltanden betekent) hadden hoektanden die zijdelings afgeplat waren (als een mes of zwaard) en vaak sterk verlengd. De overige tanden waren groter, hadden een andere hoek en stonden verder naar voren geplaatst dan bij de huidige katten. Verder hadden de sabeltandkatten speciale aanpassingen om hun bek zeer ver open te trekken, en hadden ze extreem ontwikkelde nekspieren. Sommige soorten hadden een beenachtig uitsteeksel op de onderkaak, die de sabeltanden beschermden.
De bekendste sabeltandkat is natuurlijk Smilodon, de sabeltandtijger. Ondanks zijn bekendheid en populariteit moet Smilodon beslist niet gezien worden als de meest karakteristieke sabeltandkat. Veel sabeltandkatten hadden helemaal niet van die indrukwekkende sabeltanden als Smilodon, en er waren vele soorten met kleine, doch messcherpe hoektanden. De sabeltandkatten kwamen in drie groepen:
De Metailurini vormden de eerste groep. Deze katten hadden twee korte sabeltanden die nauwelijks uit de bek staken. Ze hadden lange, slanke poten en een lichtgebouwd lichaam. Bekende vormen zijn Metailurus en Dinofelis. De tweede groep zijn de Smilodontini. Deze katten hadden zeer lange, gespecialiseerde sabeltanden, korte poten, en een gedrongen, krachtig lichaam. Bekende vormen zijn Paramachairodus, Smilodon en Megantereon. De minst bekende sabeltandkatten zijn de Homotherini, grote hyena-achtige sabeltandkatten. Hiertoe behoren Machairodus en Homotherium.
Hoewel de hoektanden van de sabeltandkatten er indrukwekkend uitzagen, waren ze waarschijnlijk te zwak en fragiel om de prooi met kracht te steken. Huidige katten proberen vaak in de nek te bijken om de ruggengraat van hun prooi te beschadigen. Sabeltandkatten hadden dit niet kunnen doen, omdat hun tanden af zouden breken als ze bot zouden raken. Daarom denkt met nu dat de sabeltanden gebruikt werden om met een lange haal de zenuwen en bloedvaten van de nek te beschadigen.
