Roze winterpostelein
| Roze winterpostelein | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||||||||
| Taxonomische indeling | ||||||||||||
|
||||||||||||
| Soort | ||||||||||||
| Claytonia sibirica | ||||||||||||
 |
De Roze winterpostelein (Claytonia sibirica) is een kruidachtige plant in de Posteleinfamilie. De plant is volgens Heukels eenjarig, andere bronnen geven ook wel tweejarig op. De wetenschappelijke naam vinden we terug in haar Franse naam Claytonie sibérienne, de Duitse naam Sibirisches Quellenkraut en de Engelse naam Siberian springbeauty. Een synoniem is Montia sibirica (L.) Howell.
[bewerk] Eigenschappen
De plant wordt een 15-40 cm hoog. De plant is winterhard tot zone 3. De tegenoverstaande bladeren zijn niet vergroeid zoals bij de Witte winterpostelein en zijn groenblijvend.
De hermafrodiete (tweeslachtige), roze (zelden witte), bloemen zijn ongeveer 10 mm groot en bloeien van april tot augustus, of september. De 8 tot 10 mm lange kroonblaadjes zijn tweespletig. De vrucht is een doosvrucht. De zaadjes rijpen van augustus tot oktober en hebben een mierenbroodje, waardoor het door mieren versleept wordt. De plant zaait zichzelf makkelijk uit.
De bestuiving vindt plaats door bijen en vliegen.
[bewerk] Verspreiding
De uitgang van de wetenschappelijke naam sibirica geeft al aan dat de plant uit Siberië en meer algemeen Oost-Azië afkomstig is.
Volgens Weeda e.a. (1985) is de plant via kwekerijen in tuinen terechtgekomen. Van hieruit zou hij als tuinafval in bossen terecht zijn gekomen. De plant houdt van een humusrijke, zure grond zoals deze in tuinen, en aan de rand van naald- en loofbossen kan voorkomen. In steden doet de plant het goed, onder struiken en langs heggen in parken en wegbermen kan men haar aantreffen.
Naast genoemde gebieden komt de plant voor in het westen van de Verenigde Staten. Daar wordt het onder andere gegeten door Cervus canadensis (nelsoni). Ook in het Nieuw-Zeeland en op de Tonga eilanden komt de plant als neofyt voor.
[bewerk] Gebruik
De bladeren kunnen zowel rauw als gekookt gegeten worden. Rauw kunnen ze in een salade verwerkt worden, gekookt kunnen ze als groente gebruikt worden. De smaak lijkt wat op die van beetwortelsap. De kleine bladeren van deze groenblijvende plant kunnen het gehele jaar gebruikt worden. In de zomer kan de smaak bitter zijn.
Een smeersel van gestampte bladeren werd wel gebruikt bij snijwonden en andere uitwendige verwondingen.
Het sap van de plant is gebruikt als oogdruppels bij pijnlijke en rode ogen.
