Rear Window
| Rear Window | |
|---|---|
| {{{afbeelding}}} | |
| Tagline | {{{tagline}}} |
| Regie | Alfred Hitchcock |
| Productie | Alfred Hitchcock |
| Script | Cornell Woolrich (origineel verhaal It had to be murder) John Michael Hayes (scenario) |
| Hoofdrollen | James Stewart Grace Kelly Wendell Corey |
| Muziek | Franz Waxman |
| Montage | {{{montage}}} |
| Cinematografie | Robert Burks |
| Distributie | Paramount |
| Uitgebracht | 1 augustus 1954 (VS) |
| Genre | Psychologische thriller |
| Lengte | 112 min. |
| Taal | Engels |
| Land | Verenigde Staten |
| Budget | $1 miljoen (geschat) |
| Nominaties | {{{nominaties}}} |
| Prijzen | {{{prijzen}}} |
| Voorloper | {{{voorloper}}} |
| Vervolg | {{{vervolg}}} |
| IMDb-profiel | |
Rear Window is een film uit 1954, geregisseerd en geproduceerd door Alfred Hitchcock en gebaseerd op Cornell Woolrichs korte verhaal "It Had to Be Murder" uit 1942. Het wordt door veel filmcritici beschouwd als een van Hitchcocks beste en spannendste films. Rear Window werd genomineerd voor vier Academy Awards, waaronder die voor Beste Regisseur en Beste Scenario. Hoofdrollen werden gespeeld door James Stewart, Grace Kelly (in een van haar laatste filmrollen), Thelma Ritter, Wendell Corey en Raymond Burr.
Inhoud |
[bewerk] Plot
L.B. "Jeff" Jeffries (gespeeld door Jimmy Stewart) is een professioneel fotograaf die door een gebroken been gebonden is aan een rolstoel, en zijn kleine, snikhete appartement niet kan verlaten. Regelmatig krijgt hij bezoek van zijn vriendin Lisa Fremont (Grace Kelly), een model, en zijn verpleegster Stella (Thelma Ritter), maar hij is vaak alleen. Om de verveling te voorkomen, vervalt hij in voyeurisme: hij bespioneert door zijn achterraam ("rear window") met een verrekijker en zijn fotocamera de appartementen aan de overkant van de binnenplaats. Volgens Lisa en Stella is hij verslaafd geraakt aan het bespieden van de overburen. Hij raakt zo geobsedeerd, dat hij zijn eigen vriendin bijna vergeet.
Hij geeft de meest opvallende buren namen, als "Miss Torso" (Georgine Darcy), een professionele danseres die veel aandacht krijgt van mannen, en "Miss Lonelyhearts" (Judith Evelyn), een middelbare vrouw die gesprekken voert met nietbestaande mannen. Andere buren zijn de componist die soms gefrustreerd op zijn piano slaat, het pasgetrouwde koppel die het scherm omlaag houden zodat niemand naar binnen kan kijken en het paar van middelbare leeftijd met een klein blaffend hondje. Op een gegeven moment krijgt Jeffries het vermoeden dat een van zijn buren, de handelsreiziger Lars Thorwald (Raymond Burr), zijn zeurderige invalide vrouw heeft vermoord. Lisa gelooft hem eerst niet en denkt dat de overbuurvrouw op vakantie is, totdat ze ziet dat de vrouw haar trouwring niet heeft meegenomen. Ze wordt nieuwsgierig en besluit in te breken in het appartement van de Thorwalds.
[bewerk] Beschrijving en analyse
Bijna de gehele film speelt zich af in Jeffs appartement en de meeste point-of-view-shots zijn vanuit zijn gezichtspunt. Alles wat we van buitenaf zien, zien we door het achterraam. We nemen dus gedurende het grootste deel van de film enkel waar wat Jeff waarneemt. Naarmate de film vordert, raakt de kijker minder verbonden met Jeffs gezichtspunt, en zijn er ook enkele shots te zien die niet vanuit het appartement kunnen worden gezien. Aan het einde van de film worden de rollen omgedraaid, en wordt hij teruggekeken door Thorwald.
Hitchcock liet voor deze film een New Yorkse appartementencomplex met binnenplaats nabouwen bij Paramount Studios, destijds de grootste daar gebouwde overdekte set.
Hitchcock maakt zijn cameo als de film een half uur bezig is, in het appartement van de componist, waar hij de klok opwindt. Ross Bagdasarian, die de componist speelt, is in werkelijkheid ook liedschrijver.
Sommige analyses van de film trekken een relatie tussen Jeff, die gebonden aan zijn kamer naar het achterraam kijkt, en de filmkijker, die gebonden aan de bioscoop naar het scherm kijkt. Jeff representeert dus het publiek. Net als hij maakt het publiek grote verhalen van de kleine verhaallijntjes die hij ziet op het scherm, in dit geval een thrillerverhaal. Wat hij ziet, is volgens sommige analyses een ontsnapping uit zijn dagelijkse leven. Uiteindelijk keert het kijken tegen hem, als Thorwald, het bekekene zich tegen hem keert, en uiteindelijk wordt Jeff zelf de bekekene, als Thorwald hem uit zijn raam gooit en de camera hem toont vanuit Thorwalds gezichtspunt.
Een Lacaniaanse, feministische analyse stelt dat mannen plezier ontlenen aan dit voyeurisme. Het kijken wordt daarbij in relatie getrokken met de man, en het bekekene met de vrouw, die een erotisch object is voor de filmpersonages en voor het publiek. Lisa krijgt van Jeff nauwelijks aandacht als ze aan zijn zijde, de "mannelijke" zijde van de kijkers staat, maar verandert in een object van aandacht voor Jeff als ze aan de andere zijde staat, in het appartement van Thorwald.
Volgens andere analyses is wat hij ziet een uiting van zijn bindingsangst, waarbij al zijn buren de rampscenario's van relaties vertegenwoordigen: de alleen achtergebleven en gefrustreerde Miss Lonelyhearts en de componist, het perfecte pasgetrouwde stelletje, waarin al snel scheurtjes in de harmonie verschijnen, het middelbare stel met het hondje, die in een sleur zijn geraakt en daar tevreden mee lijken en Thorwald en zijn invalide vrouw die hem op de zenuwen jaagt.
Alle geluid in de film, zelfs de muziek, is diëgetisch, komen voort uit de door de film gecreëerde wereld. Elisabeth Weiss analyseerde in haar boek The Silent Scream uit 1982 verscheidene soundtracks van Hitchcockfilms, waaronder Rear Window. Volgens haar werkt de muziek in deze film vooral ironisch. Zo speelt de componist het nummer "Waiting for my true love to appear" wanneer Lisa het appartement binnengaat, om aan te geven dat zij de ware liefde is voor Jeff. Ook is tijdens het nummer Miss Lonelyhearts te zien, die tevergeefs op haar ware liefde wacht. De componist is gedurende de hele film bezig een nummer te componeren, die in de aftiteling "Lisa's Theme" genoemd wordt. Dit nummer is voor het eerst in zijn geheel te horen als Lisa inbreekt in het appartement van Thorwald. Voor deze scène is het nummer al wel te horen, maar hij is dan nog lang niet voltooid.
[bewerk] Nalatenschap
Van de film zijn meerdere remakes. In 1955, een jaar nadat de originele film uitkwam, kwam er een kantonese filmversie uit, Hou chuang. In 1998 verscheen de film als een televisiefilm, met Christopher Reeve en Daryl Hannah in de rollen van Stewart en Kelly. Ook was de film een inspiratie voor onder andere Sisters en Body Double van Brian De Palma en The Conversation van Francis Ford Coppola. Ook is er een aflevering van The Simpsons die hommage brengt aan de film.
Douglas Gordon, een kunstenaar die wel vaker hommages uitbrengt aan Hitchcock, belde bij wijze van experiment onschuldige mensen op, waarbij hij de zinnen zei die Jeff ook tegen Thorwald via de telefoon zei: "I remember more than you know" en "Nothing can be hidden forever".
Rear Window werd in 1997 "cultureel significant" bevonden door de U.S. Library of Congress en opgenomen in het National Film Registry. In 1998 werd de film gerestaureerd, onder leiding van James C. Katz.
[bewerk] Cast & crew
[bewerk] Cast
- James Stewart - L.B. Jeffries
- Grace Kelly - Lisa Fremont
- Wendell Corey - Thomas J. Doyle
- Thelma Ritter - Stella
- Raymond Burr - Lars Thorwald
[bewerk] Crew
- Alfred Hitchcock - regie, productie
- John Michael Hayes - scenario
- Franz Waxman - muziek
- Robert Burks - cinematografie
- George Tomasini - montage
- J. McMillan Johnson - artdirectie
- Hal Pereira - artdirectie
[bewerk] Prijzen
Rear Window werd genomineerd voor vier Oscars, maar won er geen een.
- Beste Regie - Alfred Hitchcock
- Beste Scenario - John Michael Hayes
- Beste Cinematografie, kleur - Robert Burks
- Beste Geluid - Loren L. Ryder
