Perichorese
Perichorese is de theologische omschrijving waarmee de ogenschijnlijk identieke Drie-eenheid en Drievuldigheid in relatie tot de Triniteit gesteld worden. Het geeft weer dat de Vader, de Zoon en de Heilige Geest zich tot elkaar in één natuur verhouden.
[bewerk] Begrip
Het Griekse zelfstandig naamwoord perichoresis komt reeds in de 5e eeuw voor Christus voor bij Anaxagoras, waar het rotatie betekent. Als werkwoord komt het ook voor bij Herodotus en Aristophanes, waar het rondreiken (van een kruik wijn e.d.) of iets omringen betekent. In het Nieuwe Testament komt het begrip niet voor. Als theologisch begrip vinden we het eerst in de 4e eeuw bij Gregorius van Nazianze, die er de gemeenschap van de twee naturen van Christus mee omschrijft. Als min of meer vastomlijnd theologisch begrip wordt de perichorese echter pas vanaf de 8e eeuw gebruikt, allereerst door Johannes Damascenus. Het heeft vanaf dan steeds betrekking op de christologie en Triniteit.
[bewerk] Perichoretische Theologie
In de 12e en 13e eeuw komen Latijnse vertalingen in zwang, vooral circumcessio en circumsessio. Het richt zich op de insluiting van de wederzijdse doordringen van de drie Personen. Met name de heilige Bonaventura en Duns Scotus, beide Franciscanen, gebruiken het. Het Concilie van Florence (1441) neemt de term in het jacobietendecreet op. De circumsessio wordt in verwijzing naar het vides trinitatem, si caritatem vides van Augustinus gebruikt: zonder Liefde die God is, kan niet over perichorese gesproken worden.
