Oberste Heeresleitung
De Oberste Heeresleitung (OHL) was het opperbevel van het Duitse keizerlijke leger tijdens de Eerste Wereldoorlog en zetelde in het Belgische Spa. Na 2 jaar strijd trok het alle macht naar zich toe in het kader van de volledige inschakeling van de Duitse economie voor de meerfrontenoorlog, daarbij Keizer Wilhelm II en de Rijksdag, waar alleen de onafhankelijke socialisten van de USPD nog tegengas boden, tot instemmingsmachines degraderend.
Om niet de schuld van de nederlaag in 1918 te krijgen verzocht ze de keizer af te treden en naar Nederland te vluchten om het door Koningin Wilhelmina toegezegde asiel te verkrijgen; tegelijkertijd moest de voorlopige revolutionaire burgerregering de vredesonderhandelingen openen. Dat leidde tot het ontstaan van de dolkstootlegende.
Paul von Hindenburg en Erich Ludendorff waren de laatsten die de OHL bemensten.
