Napoleon Distelmans
Napoleon Distelmans was altviolist en hoogleraar aan het Antwerps Conservatorium.
Zijn vader was een arme schoenmaker met grote muzikale ambities. Hij wou een orkest maken bestaande uit alleen zijn nakomelingen. Helaas stierf zijn zwakke vrouw bij de geboorte van zijn zesde kind, zodat hij zich moest beperken tot de formatie van een strijkkwartet.
De taal waarin lesgegeven werd aan het conservatorium was net veranderd van Frans in Nederlands, het eerste Nederlandstalige muziekonderwijs in Vlaanderen, op initiatief van de Vlaams-nationalistische componist Peter Benoit toen de broers daar werden ingeschreven.
Nog voor de Eerste Wereldoorlog won hij de prestigieuze Prix de Rome voor altviool, die bestond uit een studiebeurs die hij gebruikte om te studeren bij een vooraanstaande altviolist van die tijd in Londen. Vrijwel automatisch door het winnen van deze prijs werd hij docent aan het conservatorium.
De klas van Napoleon Distelmans kreeg al gauw de bijnaam 'componistenklas' omdat meerdere afgestudeerden later een loopbaan als componist verkozen boven een een carrière als altviolist, waaronder Jef Maes, August Baeyens (bekend als de eerste Belgische modernist), Ernest van der Eyken en De Puysseleyr.
Napoleon combineerde zijn conservatoriumonderricht ook een tijd met een positie als altviool-solist in het Orkest van de Koninklijke Maatschappij voor Dierenkunde Antwerpen, het vaste orkest van de in 1902 opgerichte Maatschappij voor Nieuwe Muziek dat ooit componisten als Ravel, Stravinski, Mahler en Rachmaninov naar Antwerpen lokte om er hun eigen werk te komen dirigeren in de hal naast het Centraal Station. Huisdirigent was Flor Alpaerts en concertmeester viool Lodewijk De Vocht.
Tussen de wereldoorlogen was Napoleon de spil van een strijkwartet dat hij met zijn broers vormde, alledrie bespelers van strijkinstrumenten. Het feit dat de Vlaams-nationalistische atmosfeer van Antwerpse Muziekschool op sommige van zijn broers was overgeslagen en op andere niet zou tijdens de Tweede Wereldoorlog tot een breuk leiden en het eind van het kwartet betekenen. Zijn cellospelende broer Karel, een fanatiek nationalist, liet zich nog opmerken in de jaren 1930–1940 als oprichter en muzikaal leidinggever van een zangkoor uitsluitend bestaande uit doven.
