Mon Oncle
Mon Oncle is een Franse film van Jacques Tati uit 1958.
Hij werd onderscheiden met de Oscar voor beste buitenlandse film.
In deze film gaat Monsieur Hulot op bezoek bij zijn kleine neefje die samen met zijn ouders in hypermodern huis woont. De ouders zijn namelijk eigenaren van een gigantische plastiekfabriek. Hulot vindt het helemaal niets in het grote, lege kille huis: de ultrastilistische stoelen zitten niet lekker, de afstandbediening waarmee het elektronisch bestuurde huis bediend wordt, werkt niet. Het huis is kil, koud en onpraktisch.
Monsieur Hulot merkt dat zijn neefje ongelukkig is: het kind mag namelijk geen vriendjes meenemen want dan gaat de moderne kunst in het huis kapot, het joch vindt ook geen warmte bij zijn ouders want die zijn altijd aan het werk. Hulot neemt zijn neefje mee naar een nostalgische gezellige woonwijk waar het joch met zijn vriendjes kan spelen. De boodschap is: kille decadentie is maar niets, oude gezelligheid dat is wat een kind nodig heeft. De film eindigt met een scène waarin de oude woonwijk plaats moet maken voor een hypermodern kantorencomplex.
"Mon Oncle" is een komedie waarin decadentie, moderniteit, hebzucht en de onschuld van de jeugd centraal staan. De film bevat nauwelijks nog dialoog en het is een observatie van een rijk maar ongelukkig gezin.
