Maculadegeneratie
| Maculaire degeneratie | |
| ICD-10 | H35.3 |
| ICD-9 | 362.5 |
Maculaire degeneratie of maculadegeneratie is een oogaandoening waarbij gezichtsscherpte afneemt ten gevolge van het afsterven van kegeltjes in de macula lutea of gele vlek in het centrale gedeelte van het netvlies. Het perifere gezichtsveld blijft wel bestaan: patienten worden dus niet volledig blind.
Maculaire degeneratie komt voor in juveniele vorm en op oudere leeftijd. Juveniele vormen zijn erfelijk en treden in vroege levensjaren op maar zijn zeldzaam: ziekte van Stargardt, de ziekte van Best, kegeldystrofie en kegel-staafdystrofie.
Leeftijdgebonden maculaire degeneratie (LMD) (en: Age-related Macular Degeneration) ontstaat meestal niet voor het 50e levensjaar. Belangrijke risicofactoren voor het ontstaan van deze aandoening zijn roken, het vrouwelijk geslacht en een onvolledige voeding, waardoor tekorten aan allerlei vitamines en mineralen ontstaan.
Behandeling van LMD bestaat vooralsnog uit lasertherapie, photodynamische therapie en een nieuw geneesmiddel (pegaptanib, Macugen®), maar hiermee is de achteruitgang van het zicht slechts te remmen. Er is een ander nieuw geneesmiddel (ranibizumab, Lucentis®) dat wel vooruitgang in het zicht kan veroorzaken, maar dit middel bevindt zich nog in de registratiefase en zal zeer duur zijn.
Begin oktober 2006 werd bekend gemaakt dat Israëlische onderzoekers een gen hebben ontdekt dat zou kunnen worden gebruikt om deze ziekte tegen te gaan. [1]
