Lucifer (vuur)
Een lucifer is een klein houtje met een ontvlambare kop, waarmee vuur gemaakt kan worden. De Chinezen vonden niet alleen het buskruit maar ook de lucifer uit. Volgens een tekst uit 950 n. Chr. werden staafjes dennehout met zwavel geïmpregneerd. De uitvinding van deze 'lichtbrengende staaf' dateert uit het jaar 577 n. Chr. De veiligheidslucifer (säkerhets tändstickor) werd in 1844 uitgevonden door de Zweedse chemicus Gustaf Erik Pasch. Aan deze uitvinding gingen vooraf: de strijklucifer met witte fosfor, en daarvoor nog de dompellucifer van de Fransman J. Chancel.
De samenstelling van de ontvlambare kop is in de loop der tijd veranderd: de dompellucifers bevatten onder meer zwavel en kaliumchloraat; door de lucifer in zwavelzuur te dompelen ontbrandde deze spontaan. De (onveilige) strijklucifer bevatte onder meer witte fosfor, zodat strijken langs een ruw vlak al voldoende was voor ontbranding. De veiligheidslucifers werken door de reactie tussen zwavel en kaliumchloraat. Moderne, milieuvriendelijke lucifers bevatten geen zwavel meer, maar een ijzer-fosforverbinding die ontleedt tot ijzeroxide en fosfaat.
Het woord lucifer betekent letterlijk lichtdrager. De naam is ook ingegeven door de verschijning van de satan Lucifer, die wordt voorgesteld met een lichtgevende haardos. Oud-Nederlandse woorden voor lucifer zijn vuurstokje en zwavelstokje.
