Luchtfoto
Een luchtfoto is een foto van een gedeelte van het aardoppervlak, genomen van uit een hoog standpunt, veelal vanuit een luchtvaartuig. De eerste luchtfoto's werden in 1858 gemaakt door Félix Nadar, een Franse fotograaf. Hij gebruikte een luchtballon. Met de huidige techniek is het ook mogelijk om satellietfoto's zo ver uit te vergroten dat ze als luchtfoto te gebruiken zijn. Door de dikke luchtlaag tussen de satellietcamera en het aardoppervlak gaan wel details verloren. Het andere uiterste wat opnamehoogte betreft is luchtfotografie met behulp van een mast, modelhelicopter, mini-zeppelin of een vlieger. Daarmee kunnen beelden vanaf drie tot meer dan honderd meter hoogte worden gemaakt.
In 1977 bedacht en bouwde de Rotterdamse fotograaf Hans Uitenboogerd een reusachtig pneumatisch statief op een auto. Hij introduceerde daarmee het begrip 'mastfotografie' in Nederland. Sinds 2001 wordt het product van deze vorm van fotografie een 'hoogtefoto' genoemd [geïntroduceerd door het gelijknamige bedrijf]. Hoogtefotografie wordt anno 2006 in Nederland vooral gebruikt om vastgoed (huizen, bedrijven) beter in beeld te brengen en lijkt in die markt de laatste jaren door te breken. Er zijn in Nederland momenteel (2006) tussen 20 en 30 fotografen die zich met hoogtefotografie bezig houden. Het verschil tussen een luchtfoto en een hoogtefoto zit in de opname-techniek. Een hoogtefoto wordt vanaf de grond maar op hoogte gemaakt door middel van afstandsbediening. Een luchtfoto wordt door de fotograaf vanuit de lucht gemaakt. Tengevolge van dit verschil in techniek bevindt de camera zich bij luchtfotografie doorgaans op 300 of meer meter hoogte terwijl de hoogtefoto in de meeste gevallen tussen een hoogte van 13 en 100 meter gemaakt wordt. Dit laatste geeft volgens beoefenaren meer overzicht met behoud van het detail.
[bewerk] Techniek
Een luchtfotocamera is een speciaal gebouwde camera. Door middel van een vacuüminrichting wordt op het moment van de opname de grootformaat film vlak getrokken. Groot formaat film is ander moeilijk geheel vlak te krijgen. Het streven bij een luchtfoto is de hoogst haalbare scherpte, vooral ook omdat luchtfoto's vaak op groot formaat gepresenteerd worden. Digitale camera's hebben uiteraard geen last van turbulentie.
Omdat de afstand vanaf de camera tot aan het aardoppervlak altijd gevuld is door een min of meer dikke laag lucht wordt speciaal voor luchtfotografie een 'eigen' filmsoort gebruikt. Deze is contrastrijker dan normale film. Deze film heeft bovendien een aangepaste kleurweergave. Een luchtfotograaf zal graag een heldere, zonnige dag afwachten omdat dan de meest briljante opnamen gemaakt kunnen worden, vooral als de horizon in beeld is. Al heel snel zal een hogere luchtvochtigheid zorgen voor minder helder zicht. Optimale vliegdagen zijn in Nederland vrij zeldzaam.
Luchtfoto's kunnen 'obliek' zijn opgenomen. Dat wil zeggen: schuin naar beneden. Het zal dan meestal gaan om illustratieve foto's. Loodrecht naar beneden is geschikt voor speciale doeleinden, bijvorbeeld als de foto's gebruikt gaan worden om een landkaart te maken. Het fotovliegtuig kan over het gebied vliegen om een hele serie opnamen te maken. De foto's overlappen elkaar zodat ieder object op minstens twee foto's staat. Daarmee kan vertekening door het objectief geëlimineerd worden, maar nog interessanter is dat daardoor een stereobeeld ontstaat, zodat ook de hoogte van het terrein zichtbaar word.
Op de grond zijn markeringspunten aangebracht (de 'schietschijven' die men soms op de weg geschilderd ziet). Door later de opnamen over elkaar te schuiven tot deze paspunten overeenkomen, onstaat een heel precieze weergave waaruit de afmetingen van de gefotografeerde percelen exact valt te herleiden.
