Lodewijk VI van Beieren (Rome, 1330 - Berlijn, 1365), bijg. de Romein, was de oudste zoon van keizer Lodewijk de Beier, uit zijn tweede huwelijk met Margaretha van Holland. De bezittingen in de Lage Landen liet hij over aan zijn broer Willem en Albrecht, omdat hij door zijn huwelijk in 1335 met Elisabeth (rond 1330-1361) en in 1352 met haar zuster Cunigonde (1334-1357), de dochters van koning Casimir III van Polen, hoopte op de Poolse kroon, maar dit is uiteindelijk niet doorgegaan. Bij de verdeling van Beieren in het verdrag van Landsberg in 1349, behield hij met Lodewijk V en Otto het gebied van Opper-Beieren, dat hij dan in 1351 met Otto verwisselde voor de Mark Brandenburg en Niederlausitz, maar moest daar een deel van verpanden wegens zijn hoge schulden. In 1356 verwerft hij met de Gouden Bul wel het keurvorstenrecht. Na zijn huwelijk met de Poolse koningdochters Elisabeth en Cunigonde, dochter van Casimir III, huwde hij in 1360 nog met Ingeborg van Mecklenburg (- rond 1395), dochter van hertog Albert I van Mecklenburg, maar overleed kinderloos.
Uit haat tegen zijn broers in Beieren, vermaakten hij en zijn, eveneens kinderloze, broer Otto V van Brandenburg hun gebieden aan Karel IV.
