Ladislaus van Napels
| 1376-1414 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Koning van Napels | ||||||
|
||||||
|
Ladislaus (Napels, 1376 - Napels, 1414) was koning van Napels van 1386 tot 1414. Hij was de enige zoon van Karel III van Napels en Margaretha van Anjou-Durazzo. Hij volgde zijn vader op als koning van Napels in 1386, maar werd pas in 1390 erkend door de paus en diende jaren een verbitterde troonstrijd te voeren met de jonge lijn van Anjou en de tegenpausen van Avignon. In 1403 werd hij tegenkoning van Hongarije en Dalmatië, dat hij tenslotte aan Venetië verkocht. In 1409 noemde hij zichzelf koning der Romeinen, bezette hij het grootste deel van de Kerkelijke Staten, onderwierp hij in 1413 Florence-Toscane en beheerste hij bijgevolg het grootste deel van Italië. Ladislaus was dapper, grootmoedig en vrijgevig, maar ook hard, impulsief en mateloos eergierig. Hij werd in 1414 vergiftigd door een Florentijn.
Hij was gehuwd met:
- Constance van Chiaramonte (-1392), dochter van graaf Manfred de Motica, admiraal van Sicilië, in 1390
- Maria van Lusignan (1382-1404), dochter van koning Jacob I van Cyprus, in 1403
- Maria d'Anghieri (-1446), dochter van graaf Jan I di Castro, in 1404,
maar liet geen wettige kinderen na. Hij werd opgevolgd door zijn zuster Johanna.
