Kim Peek
Kim Peek (11 november 1951) is een Amerikaan met savantsyndroom. Hij heeft een aantal lichamelijke en geestelijke handicaps, maar beschikt over een fotografisch geheugen. Door dit laatste beschikt hij op een aantal terreinen over bijzondere gaven.
Peek werd geboren met een vergrote schedel, schade aan de kleine hersenen en een grotendeels ontbrekende hersenbalk, het deel van de hersenen dat de hersenhelften verbindt.
Al op zijn tweede jaar bleekt hij een goed geheugen te hebben als hij werd voorgelezen en toen hij eenmaal zelf had leren lezen, las hij veel en bleek de boeken uit zijn hoofd te kennen. Nu nog heeft hij de gewoonte boeken uit zijn hoofd te leren en ze omgekeerd in de boekenkast te plaatsen. Hij leest zo snel dat hij een gemiddeld boek in ongeveer een uur uit heeft. Inmiddels zijn zo'n twaalfduizend boeken over allerlei onderwerpen in zijn geheugen opgeslagen. Hij is tot op zekere hoogte in staat zekere verbanden te leggen tussen deze grote hoeveelheden gegevens, maar heeft moeite met het figuurlijk gebruik van taal. Verder kan hij opvallend goed hoofdrekenen, wat bij zijn werk op een loonadmistratie goed van pas komt. Hieraan dankt hij de bijnaam 'Kimputer'. Op de piano kan hij muziek naspelen die hij jaren geleden heeft gehoord.
Peek kon pas op zijn vierde lopen en heeft allerlei motorische problemen, die samenhangen met het niet goed functioneren van zijn kleine hersenen. Zijn IQ is moeilijk te meten: hij scoort laag op veel standaardtesten, maar juist erg hoog op bepaalde subtesten. Zijn familie en vrienden beschrijven zijn persoonlijkheid als extravert en vriendelijk, zodat er geen sprake is van autisme, wat wel vaak wordt gedacht. Volgens sommigen nemen zijn sociale vermogens nog steeds toe.
In 1984 werd Peek bezocht door scriptschrijver Barry Morrow. Morrow verwerkte zijn ervaringen met Peek in het scenario van de film Rain Man. Een echte biografie is het niet: het personage Raymond Babbit is bijvoorbeeld autistisch, terwijl Peek dit niet is.
De film leverde Peek veel publiciteit op. Hij en zijn vader werden gevraagd voor optredens in het openbaar en kwamen op de televisie. Dit leek het zelfvertrouwen van Peek goed te doen, hij vond het leuk om met nieuwe mensen kennis te maken en en hen te vermaken met zijn speciale gaven.
