Kennelclub

Een kennelclub is een organisatie die op nationaal niveau de belangen van de hondensport wil vertegenwoordigen.

Het ligt in de aard van een kennelclub om op kynologisch gebied een monopoliepositie na te streven. Zo stelt de Raad van Beheer op Kynologisch Gebied in Nederland zich als doel: het stellen van regels met betrekking tot alle vormen van hondensport in Nederland. ^[1]. Voor concurrentie is weinig ruimte, want wetgevende macht is nu eenmaal moeilijk deelbaar. In ieder land bestaat dus één kennelclub die de toon aangeeft. In Nederland is dat de Raad van Beheer, in België de Koninklijke Maatschappij Sint-Hubertus.

Kennelclubs fungeren als koepelorganisatie voor rasverenigingen en andere kynologische clubs, waarbij de machtsverhoudingen per land verschillen. In Nederland hebben de rasverenigingen in 2000 een beslissende stem gekregen bij de samenstelling van het bestuur van de Raad van Beheer, dat daarvoor niet bepaald democratisch ingericht was. Ook de taakverdeling tussen kennelclub en rasverenigingen verschilt per land. Zo wordt in Nederland en België het kynologisch stamboek centraal bijgehouden door de kennelclub, terwijl dat in Duitsland een taak van de rasverenigingen is.

De meeste Europese en Noord-Amerikaanse kennelclubs zijn rond het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw opgericht, als eerste de Engelse The Kennel Club (1873). In die periode werd het houden van rashonden bij de burgerij populair, en de kennelclubs zijn vanuit hun traditie vooral gericht het exterieur van de honden. De grote hondenshows staan centraal. Bij andere vormen van hondensport (zoals het werken met politiehonden en agility) zijn onafhankelijke organisaties er daarom soms in geslaagd het monopolie van de kennelclub tot op zekere hoogte te doorbreken (in Nederland bijvoorbeeld de Federatie Hondensport Nederland, die eerder dan de Raad bastaardhonden toeliet).

Sinds 1911 hebben de nationale kennelclubs weer hun eigen internationale federatie, de Fédération Cynologique Internationale, die o.a. de wederzijdse erkenning van stambomen regelt en internationale kampioenstitels toekent. Belangrijk ook is de bepaling door de FCI dat alleen de rasvereniging in het land van oorsprong zeggenschap heeft over de standaard van een ras. De kennelclubs in de meeste Engelstalige landen hebben zich echter niet bij de FCI aangesloten, en houden zich dus ook niet aan deze regel.