Jim Steinman
Jim Steinman (New York, 1 november 1948), geboren als James Richard Steinman, is een Amerikaans tekstschrijver en componist.
Hij vertegenwoordigt een muziekstijl die bekend staat als Wagnerian Rock-Opera (Wagneriaanse Rock-Opera), een stijl die voornamelijk beinvloed werd door de Operamuziek van Wagner en de muziekproductie van Phil Spector (River Deep, Mountain High en You've Lost That Loving Feeling). Tevens kan men er elementen van de muziek van Elvis Presley in terugvinden (zoals bijvoorbeeld in het nummer Two Out Of Three Ain't Bad). Zo rond eind jaren zestig, begin jaren zeventig werd Steinman tevens beïnvloed door The Doors en Bruce Springsteen (wiens Born To Run overeenkomsten vertoont met Steinman's werk uit de periode daar vlak na).
[bewerk] De jaren '60, Amherst College
In de jaren '60 van de vorige eeuw was Steinman een student op het Amerikaanse Amherst College en het is waarschijnlijk ook hier waar zijn muzikale wortels liggen. Halverwege de jaren '60 werkte hij mee aan een productie van 'De Goede Mens Van Sezuan' (van Berthold Brecht) en werkte met Barry Keating samen aan 'The Beard'.
In 1969 ging Jim Steinman's eigen werk, onder regie van Keating, in productie, het was een musical met als titel 'The Dream Engine'. 'The Dream Engine' was zeer vooruitstrevend, ondermeer door het provocerende karakter, de muziek (waaronder de basis voor het later wereldberoemde Total Eclipse Of The Heart) en naaktheid. De wederzijds vernietiging brengende strijd tussen jongeren en gezagsdragers aan het eind van de musical kan gezien worden als een voorbode op de studentenopstanden begin jaren '70.
'The Dream Engine' werd twee keer opgevoerd op Amherst College, één keer op Mount Holyoke College en daarna naar alle waarschijnlijkheid in een professioneel theater in New York City onder leiding van Joseph Papp die onder de indruk was van Steinman's talent na het bijwonen van een uitvoering van 'The Dream Engine') en met een toen nog redelijk onbekende Richard Gere in de hoofdrol (oorspronkelijk vertolkt door Steinman zelf). Laatst genoemde uitvoering kon in de New Yorkse theaterwereld echter op maar weinig bijval rekenen en daarmee was het 'Dream Engine' hoofdstuk zo goed als afgesloten.
