Interregnum
Interregnum is de Latijnse uitdrukking voor een tussenregering.
Oorspronkelijk betekende het begrip bij de Romeinen de tijd tussen de dood van de ene koning en de benoeming van de volgende koning. Later bedoelden zij de tijd dat er geen consuls waren. Voor die periode werd een senator tot interrex benoemd, die de verkiezing van nieuwe consuls moest organiseren.
Later werd met interregnum de periode tussen heersers (koningen, keizers, pausen) in het algemeen bedoeld. Nu wordt de term zeer algemeen gebruikt voor een periode die een breuk tussen twee regeringen, een breuk binnen een organisatie of zelfs binnen het maatschappelijk systeem aangeeft.
Een specifieke betekenis heeft het begrip interregnum in de Duitse geschiedenis. Bedoeld wordt de periode in het Duitse Rijk tussen de dood van koning Koenraad IV, 21 mei 1254 (of van Willem II van Holland, 28 januari 1256) en de verkiezing van Rudolf I van Habsburg op 29 september 1273. De keurvorsten wilden af van een sterk centraal gezag en lieten hun keuze voor de troon vallen op twee niet serieuze kandidaten. In januari 1257 werd Richard van Cornwall, broer van koning Hendrik III van Engeland, tot Rooms-Koning gekozen, en in april 1257 Alfonso X, koning van Kastilië. Geen van beiden oefenden ooit feitelijke macht uit. Plaatselijke en regionale machthebbers wisten hun leenverbanden te verbreken en hun macht uit te breiden ten koste van het centrale gezag. In 1273 wilde paus Gregorius X een kruistocht starten en had daarbij de medewerking van een sterke Duitse keizer nodig. Hij zette de keurvorsten onder druk om een serieuze kandidaat te kiezen. Dat werd Rudolf I van Habsburg (en niet de door de paus gesteunde kandidaat Ottokar II van Bohemen. Ook in andere landen zijn er belangrijke interregna geweest.
