Huis de Villehardouin
De Villerhardouin was de naam van een Frans adellijk geslacht dat, na de inname van Constantinopel door de Kruisvaarders, roem fortuin wist te vergaren, meerbepaald in de Peloponnesos, waarover enkele leden van 1210 tot 1278 de facto regeerden. Zoals vele andere adellijke geslachten uit West-Europa werden zij aangestoken door het Kruisvaardersideaal: het heilige land van de moslms te bevrijden.
De familie de Villehardouin was oorspronkelijk afkomstig uit de Champagne. Villehardouin is de naam van een plaatsje, gelegen een 20-tal km noordoostwaarts van de stad Troyes, in het Franse departement Aube.
Inhoud |
[bewerk] Geoffroi de Villehardouin (kroniekschrijver)
De eerste de Villehardouin die van zich liet horen was de kroniekschrijver Geoffroi de Villehardouin, (° ± 1150 - † ± 1213). In 1185 verwierf hij de titel Maarschalk van Champagne. Hij was een van de leidende figuren van de Vierde Kruistocht, en na zijn aankomst in Constantinopel kreeg hij ook de titels Maarschalk van Romania (zo werd Byzantijns Griekenland toen genoemd) en Baron van Makri en Trajanopolis. Hij staat bekend als de auteur van La Conqueste de Constantinople (± 1207), een kroniek die de gebeurtenissen van 1198 tot 1207 verslaat, een van de eerste prozawerken ooit in het Frans geschreven. Het werk is zowel literair als historisch waardevol te noemen.
[bewerk] Geoffroi I
Zijn gelijknamige neef Geoffroi (Godfried) I de Villehardouin, († 1228) begon in 1205 aan de verovering van Morea (zoals de Peloponnesos toen genoemd werd), samen met zijn vriend Guillaume (Willem) de Champlitte, aan het hoofd van een honderdtal ridders. Het kostte hen weinig moeite de innerlijk verdeelde Grieken te onderwerpen, waarna de Champlitte zichzelf uitriep tot Prins van Achaia. Aan zijn vriend Geoffroi de Villehardouin schonk hij de kastelnij van Kalamata. Toen Champlitte in 1210 naar Frankrijk terugkeerde, duidde hij de Villerhardouin zelfs aan als zijn opvolger. Dadelijk liet deze zijn echtgenote Isabeau (Isabella) en zijn oudste zoon Geoffroi (II) vanuit Frankrijk naar Griekenland overkomen, waarna het gezin zijn intrek nam in het kasteel van Kalamata. Daar werd in 1218 nog een tweede zoon Guillaume (Willem) geboren.
Achaia, dat op feodale basis georganiseerd was als een leen van het Latijnse Keizerrijk, omvatte toen nagenoeg de gehele Peloponnesos, met uitzondering van een aantal havensteden die in handen van de Venetianen waren. Als Prins van Achaia en Morea stelde de Villehardouin zich als doel de laatste Griekse verzetshaarden in het binnenland van de Peloponnesos uit te schakelen, en op die manier veroverde hij tussen 1210 en 1212 achtereenvolgens Lacedaemon (Sparta), en de vestingen van Akrokorinthos, Nauplion et Larissa (Argos). Hij organiseerde de vestingswerken van deze nieuwe veroveringen, en bouwde zijn residenties van Andréville en Clermont (op de westkust van de Peloponnesos).
Op korte tijd was Geoffroi de Villehardouin de onbetwiste heerser geworden van de machtigste vazalstaat van het Latijnse Keizerrijk van Constantinopel. Na zijn dood in 1228 werd hij opgevolgd door zijn zonen Geoffroi II (1228-1246) en Guillaume (1246-1278).
[bewerk] Geoffroi II
Net als zijn vader was Geoffroi II de Villehardouin een uitstekend administrator. Hij maakte van Mystras zijn hoofdstad en onder zijn bestuur beleefde het prinsdom Morea zijn grootste bloei. Hij bouwde o.m. het indrukwekkende kasteel van Chlemoutsi. Geoffroi II overleed kinderloos in 1246 en werd opgevolgd door zijn jongere broer Guillaume.
[bewerk] Guillaume (II)
Guillaume (Willem) II de Villehardouin, was een oorlogszuchtige prins. Hij leidde een roerig leven met zijn hoofdstad Mystras als centrum. Hij trouwde met Anna Komnena, de dochter van Michael Komnenos, despoot van Epirus, en zij kregen twee dochters Isabeau (Isabella) en Marguerite (Margaretha). In 1259 werd Guillaume tijdens de Slag van Pelagonia gevangen genomen door keizer Michael VIII van Nicaea (die in 1261 Constantinopel zou heroveren op de westerse Kruisvaarders en het Byzantijnse Rijk zou herstellen). Om zijn vrijlating te bekomen werd de Villehardouin tot belangrijke concessies gedwongen: o.m. afstand doen van Mystras, Monemvasia en de Mani. Na zijn vrijlating probeerde hij vruchteloos het tij nog te doen keren, o.m. door een bondgenootschap aan te gaan met koning Karel I van Napels en Sicilië. Hij overleed in 1278, en zijn dood maakte een einde aan de mannelijke lijn der Villehardouins.
[bewerk] Isabeau
Isabeau (Isabella) de Villehardouin (° tussen 1260 en 1263 - † 1312) was de oudste dochter van Guillaume II de Villehardouin en zijn (2e) echtgenote Anna Komnena. Zij was de ergename van haar vader en regeerde kortstondig (van 1297 tot 1301) over het prinsdom Achaia en Morea. Zij trad 3 maal in het huwelijk, o.m. met koning Karel I van Napels en Scilië. Dit huwelijk was onderdeel van een diplomatieke koehandel met de bedoeling haar vader vrij te krijgen na diens gevangenneming. Isabeau de Villehardouin moest tijdens haar bewogen leven vaak strijden voor het behoud van haar rechten en bezittingen (o.m. in het graafschap Henegouwen).
[bewerk] Marguerite
Haar jongere zuster Marguerite (Margareta) de Villehardouin verging het niet veel beter: ook zij werd ingezet als pion in allerlei diplomatieke spelletjes, en in 1315 eindigde zij haar roemloze leven in een duistere cel van het kasteel Chlemoutsi, nadat ze jaren daarvoor als gijzelaar naar het Byzantijnse hof was gestuurd met de bedoeling haar vader vrij te krijgen.
