Hendrik de Guise
Henri de Guise (31 december 1550 – Blois, 23 december 1588) was de oudste zoon van François de Guise (bijgenaamd le Balafré = met het litteken).
Hij volgde zijn vader op als aanvoerder van de Franse katholieke fractie en deed de strijd tegen de hugenoten tot een hoogtepunt komen door zijn verantwoordelijkheid voor de Bartholomeüsnacht.
Toen in 1574 de vijandelijkheden tussen katholieken en hugenoten opnieuw uitbraken, stelde Hendrik zich aan het hoofd van de katholieke strijdkrachten, en werd in 1576 leider van de Ligue. Hij maakte zich populair bij het volk en genoot de steun van buitenlandse mogendheden (in het bijzonder met Spanje). Nadat de protestantse Hendrik van Navarra in 1584 troonopvolger was geworden, haalden de Guise de band met Spanje nog nauwer aan.
In 1585 koos koning Hendrik III schoorvoetend de zijde van de Ligue, waarna hij samen met de Guise de strijd tegen Hendrik van Navarra opnam (de zogenaamde Drie Hendriken-oorlog). De Ligue vertrouwde Hendrik III echter niet, en dat gevoelen werd in het bijzonder gedeeld bij het Parijse volk: in die stad kwam door een omwenteling de aanhang van de Guise aan de macht. Deze begaf zich daarop, ondanks het strenge verbod van de koning, naar Parijs, waar hij geestdriftig als een koning werd onthaald.
Hendrik III moest hierna de ambitie van de Guise nog meer dan tevoren ontzien: door de bijeenroeping van de Staten-Generaal in het kasteel van Blois hoopte hij zich uit zijn oncomfortabele situatie te bevrijden. De Staten verklaarden zich echter niet bereid Hendrik III tegen de Guise te steunen. De koning liet daarop Henri de Guise in het kasteel te Blois vermoorden (23 december 1588) en de volgende dag diens broer en medestrijder kardinaal Louis de Guise (° 1555, sinds 1578 kardinaal) terechtstellen.
