Hendrik II van Kastilië
| 1333 - 1379 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||
| Koning van Kastilië en León | ||||||
|
||||||
|
Hendrik (Spaans: Enrique) II (° Sevilla 1333 – † Santo Domingo de la Calzada, 29 mei 1379), graaf van Trastamara, bijgenaamd de Weldadige Schenker, was koning van Kastilië van 1369 tot aan zijn dood.
Hij was een natuurlijke zoon van koning Alfons XI en diens maîtresse Leonora de Guzman, en werd door zijn vader verheven tot graaf van Trastamara. Na de troonsbestijging (1350) van zijn halfbroer Peter de Wrede, de legitieme zoon van Alfons XI, vluchtte Hendrik in 1356 naar Frankrijk, vanwaar hij in 1366, met een leger van Franse huurlingen, veteranen van de Honderdjarige Oorlog, Kastilië binnenviel en zijn broer van de troon stootte.
Hendriks overwinning was echter van korte duur, omdat de Engelsen, onder leiding van de "Zwarte Prins", de onttroonde koning te hulp kwamen. Dank zij de superieure Engelse boogschutters moest Hendrik het onderspit delven in de Slag bij Najera (1369).
Hij ondernam nog een tweede poging, en kreeg daarbij nu steun van de Franse troepen onder leiding van de beroemde veldheer Bertrand du Guesclin. Op die manier wist hij zijn broer te verslaan en vermoordde hem (23 maart 1369), waardoor hij definitief de kroon kon verwerven.
Hendrik II had de machtsstrijd uiteindelijk gewonnen door grote concessies aan de adel en de steden. Vooral zijn rijkelijke giften aan de adel, die hem overigens zijn bijnaam bezorgden, hebben de koninklijke macht in Kastilië danig ondermijnd. Niettemin wist hij de rechtsorde in zijn koninkrijk te versterken o.m. door de zgn. Ordonanties van Torro (1371).
