Hanns Albin Rauter
Johann Baptist Albin Rauter (Klagenfurt, 4 februari 1895 – Scheveningen, 25 maart 1949) was in de jaren 1940-1945 Generalkommissar für das Sicherheitswesen en tevens Höhere SS-und Polizeiführer in het bezette Nederland in de Tweede Wereldoorlog, en daarmee één van de leiders van het Duitse bestuur in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zijn superieuren waren Heinrich Himmler en Arthur Seyss-Inquart.
Hij was een Oostenrijkse nationaalsocialist en SS-generaal. Reeds in 1933 vinden we Rauter in het gevolg van Hitler en Himmler. Ook de rassenleer (die onder meer tot de vernietiging van Joden, Slaven, zigeuners leidde) had geheel zijn instemming.
In Nederland werd hij onder meer berucht door het bloedig neerslaan van de Februaristaking van 25 februari 1941. Op 26 februari werd deze staking door de SS neergeslagen onder het uitroepen van de noodtoestand en het toepassen van het standrecht.
In maart 1945 raakte hij op de Veluwe, bij de Woeste Hoeve, zwaargewond bij een toevalsaanslag op zijn leven. Als wraak executeerden de Duitse bezetters 117 gevangenen bij de plaats van de aanslag.
De aanslag bij de Woeste Hoeve was overigens wel per ongeluk. Het verzet wilde een vrachtwagen aanhouden om die te gebruiken voor het vervoer van vlees. In plaats van de vrachtwagen met vlees, verscheen plotseling de wagen van Rauter die door het verzet werd tegengehouden. De oorzaak van de schietpartij die volgde moet gezocht worden in het feit, dat de wagen van Rauter werd tegengehouden door lieden in Duitse uniformen. Het verzet was echter niet op de hoogte van het feit dat kort daarvoor Rauter zelf nieuwe maatregelen had afgekondigd, dat geen Duitse militaire voertuigen meer mochten worden tegengehouden. Doordat dit toch gebeurde wist Rauter meteen dat de wegblokkade van het verzet moest zijn. Een schietpartij was het gevolg, waardoor Rauter zwaar gewond raakte. Zijn medereizigers werden allen gedood, maar Rauter wist zich als dood voor te doen, waarna de verzetslieden vertrokken. Rauter werd enige tijd later badend in het bloed gevonden door Duitse militairen en naar het ziekenhuis overgebracht.
Op 3 mei 1948 werd hij voor zijn wandaden door het Bijzonder Gerechtshof in Den Haag ter dood veroordeeld. Dit werd op 12 januari 1949 in hoger beroep bevestigd.
Onthutsend is het filmverslag dat tijdens dit proces van Rauter is gemaakt: Rauter vond niet dat hij zich schuldig had gemaakt aan oorlogsmisdaden, zelfs niet toen hij zijn geweten had onderzocht. Op de vraag van de Rechtbankpresident of hij ook Nederlands verstond, liet Rauter blijken dat dit niet geheel het geval was, en dat terwijl hij wel na de aanslag bij de Woeste Hoeve beweerde dat hij verzetsmensen had horen praten over deze aanval, alsof het de bedoeling was om hem te liquideren.
Op 24 maart 1949 werd hij nabij Scheveningen gefusilleerd. De plaats waar zijn lichaam ligt begraven is staatsgeheim.
