Gaudium et Spes
De pastorale constitutie Gaudium et Spes over de Kerk in de wereld van vandaag is een document van het Tweede Vaticaans Concilie. Ze werd op het concilie zelf ontwikkeld en op 7 december 1965, de laatste zittingsdag van het concilie, uitgegeven. Zij is één van de vier constituties van het concilie en wordt door veel theologen als het belangrijkste conciliedocument beschouwd. In het document is de invloed van de encyclieken Mater et magistra en Pacem in terris van paus Johannes XXIII merkbaar.
Aan het begin van het Tweede Vaticaans Concilie lagen er meer dan 70 ontwerpen voor conciliedocumenten gereed voor bespreking. In de vier zittingsperioden van het concilie werden deze teksten ingekort, samengevat of geschrapt. Men kwam niet aan bespreking van alle teksten toe.
Het bijzondere van de tekst van Gaudium et Spes is dat deze door inspanning van de concilievaders zelf tijdens het concilie tot stand gekomen is. Waar Pius XII in zijn encycliek Humani generis nog vooral op waarschuwende wijze de moderniteit had benaderd, wilden de concilievaders in dit document op meer positieve wijze de hedendaagse wereld tegemoet treden.
