Eixample
Het Eixample (Catalaans woord voor 'uitbreiding') is een planmatig opgezette wijk in Barcelona. Aan het begin van de 19e eeuw had Barcelona de hoogste woondichtheid in Europa. Uitbreiding van de stad was daarom noodzakelijk, ook om op deze manier het centrum van de stad met de omliggende wijken te verbinden. De regering in Madrid gaf daarom de Catalaanse architect Ildefons Cerdà i Sunyer (1815-1876) opdracht om een uitbreidingsplan op te stellen. Dit plan kreeg de naam Eixample en is tot op de dag van vandaag een wereldberoemd voorbeeld van wetenschappelijke stedenbouw.
[bewerk] Oorspronkelijke plan
Volgens de socialistische ideeën van Cerdà werd de wijk Eixample ontworpen voor bewoning door zowel de gegoede burgerij en kleine zelfstandigen als door arbeiders. Op de tekentafel werden gelijkvormige, achthoekige blokken ontworpen. De hele wijk zou doorkruist worden door een lange, diagonale avenue, Diagonal genoemd.
De blokken zouden niet meer dan vier verdiepingen hoog worden en tussen de huizen werd veel plaats ingeruimd voor groen, het originele idee was zelfs dat het merendeel van de straten in het Eixample verkeersvrij zouden worden. Van dit idee is niets terecht gekomen, het Eixample is het drukste district van Barcelona geworden, met een bevolking van ongeveer 300.000
[bewerk] In de praktijk
Het gemeentebestuur van Barcelona liet na de leiding over het project op zich te nemen. Speculanten namen daarom snel bezit van de grond en huizenbouw in de Eixample. Het oorspronkelijke stratenplan is heden ten dage nog te herkennen. Ook zien we de achtkantige vormen nog terug in de verschillende gebouwen. Van groenbeplanting is echter weinig terechtgekomen en ook de maximale hoogte van vier verdiepingen is lang niet overal aangehouden.
