Dempingsfactor
- Zie het artikel over demping voor een beschrijving van het begrip dempingsfactor die algemener is dan de context van dit artikel.
De dempingsfactor is de verhouding tussen de nominale belastingsimpedantie van een versterker en de nominale uitgangsimpedantie. Heeft een versterker een dempingsfactor van 1000, dan betekent dit dat bij een nominale luidsprekerimpedantie van 4Ω de inwendige weerstand van de eindtrap 0,004Ω bedraagt.
Goede versterkers hebben een eindtrap met een hoge dempingsfactor. Een hoge dempingsfactor zorgt er voor dat de lage tonen strak door de luidsprekers worden weergegeven. Luidsprekers hebben de neiging om na een uitslag (beweging) na te trillen en na stilstand moeilijk op gang te komen. Een hoge demping van de versterker voorkomt deze uit- en inslingerverschijnselen. Sluit men nu een luidsprekerkast met een te dunne kabel aan op de versterker, dan verslechtert de dempingsfactor en gaat de luidspreker snelle veranderingen in het elektrisch signaal vertraagd volgen. Van een strak geluid is dan geen sprake meer. In een extreem geval spreekt men van boembas.
Voor een goede weergave van het geluid kunnen we een totale dempingsfactor, dus versterker plus bekabeling, van minimaal 50 aanhouden. Beneden deze waarde treedt snel hoorbaar kwaliteitsverlies op.
Als de versterker een lagere dempingsfactor heeft dan 1000 dan wordt die kritische grens van 50 al veel eerder bereikt. Berucht in dit geval zijn veel buizeneindversterkers, die bijna altijd een dramatisch lage dempingsfactor hebben. Dat hoor je aan het geluid, dat veel minder strak en direct is als het geluid uit een versterker met hoge dempingsfactor. Het laag gaat 'wollig' klinken, terwijl de geluidsdruk toeneemt. Goede versterkers hebben dus altijd een hoge dempingsfactor. Een factor van 1000 is prima, zeker als dat gecombineerd wordt met dikke kabels.
Zie ook: luidsprekerkabel
