Casimir-effect
Het Casimir effect is het door Hendrik Casimir ontdekte verschijnsel waarbij twee op extreem korte afstand van elkaar geplaatste metalen platen elkaar in een vacuüm aantrekken door kwantumfluctuaties. Deze aantrekkingsaankracht wordt veroorzaakt doordat alleen virtuele deeltjes met een bepaalde golflengte tussen deze twee platen kunnen bestaan. Hierdoor is namelijk het aantal deeltjes tussen de platen kleiner dan het aantal daarbuiten.
Dit effect is in de jaren 90 van de twintigste eeuw daadwerkelijk gemeten in het 'Los Alamos National Laboratory' waardoor bepaalde onderdelen van de kwantumtheorie proefondervindelijk zijn bevestigd.
[bewerk] Een uitdrukking voor de kracht
Een uitdrukking voor deze Casimir kracht is op basis van wat heuristische argumenten (op een voorfactor na) eenvoudig te vinden.
Het zal geen verbazing wekken dat de kracht evenredig is met de oppervlakte A van de platen. Dat de platen van metaal moeten zijn om het effect waar te nemen duidt erop dat het om een elektromagnetisch verschijnsel gaat en de betreffende virtuele deeltjes dus virtuele fotonen zijn. Daarom is het aannemelijk dat de kracht evenredig is met de elektromagnetische constante bij uitstek, de lichtsnelheid c. Verder speelt het golfkarakter van de virtuele deeltjes een rol waarmee het een kwantummechanisch effect is en het aannemelijk is dat de kracht evenredig is met de kwantummechanische constante bij uitstek, de constante van Planck 
(of h). Een eenvoudige eenhedenanalyse laat zien dat de kracht omgekeerd evenredig moet zijn met de vierde macht van de afstand a tussen de platen. Een formele afleiding geeft hetzelfde resultaat en tevens de voorfactor (welke negatief is aangezien het een aantrekkende kracht betreft)
