Beleg van Vicksburg
| Beleg van Vicksburg | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Conflict | Amerikaanse burgeroorlog | ||||||||||||||
| Datum | 18 mei - 4 juli 1863 | ||||||||||||||
| Plaats | Vicksburg, Mississippi | ||||||||||||||
| Resultaat | Noordelijke overwinning | ||||||||||||||
|
|||||||||||||||
| Partijen | |||||||||||||||
|
|||||||||||||||
| Campagne | |||||||||||||||
|
|||||||||||||||
Het Beleg van Vicksburg of de Slag bij Vicksburg was het laatste belangrijkste gevecht in de Vicksburg-campagne van de Amerikaanse Burgeroorlog. In een serie briljante manoeuvres wist de Noordelijke generaal Ulysses S. Grant zijn Army of the Tennessee de Mississippi-rivier te laten oversteken en het Zuidelijke leger van generaal John C. Pemberton op te sluiten in de verdedingslinies van de versterkte stad Vicksburg (Mississippi). Grant sloeg het beleg om de stad, die zich zes weken later op 4 juli 1863 overgaf, waardoor de Unie de Mississippi-rivier over haar volledige lengte beheerste.
Inhoud |
[bewerk] Wat vooraf ging
Grant had Jackson (Mississippi) veroverd en Pemberton trok zich terug naar het westen. Hij wist dat William T. Sherman vanuit het noorden zijn flanken wilde bedreigen. Pemberton verbrandde de bruggen over de Big Black rivier en nam alles wat eetbaar was mee terug naar de goed versterkte stad Vicksburg.
Onder dreiging van Sherman evacueerden de Zuidelijken de kanonnen van Haine's Bluff, waardoor de Noordelijke stoomboten onbedreigd en snel via de Yazoo-rivier Grant konden bevoorraden.
In Vicksburg verwachtte iedereen dat generaal Joseph E. Johnston, commandant van alle Zuidelijke troepen in Mississippi, de stad zou ontzetten — wat hij nooit zelfs maar probeerde. Grant's troepen repareerden de verbrande bruggen en naderden de stad. Op 18 mei stuurde Grant een voorstel naar Pemberton om de stad op te geven en zo zijn troepen te sparen. Pemberton weigerde, mogelijk beïnvloed door vrees voor publieke veroordeling als verrader omdat hij van Noordelijke afkomst was.
[bewerk] Aanvallen
Grant had meer dan twee keer zoveel troepen als Pemberton en was ervan overtuigd dat de Zuidelijken gedemoraliseerd waren. Hij wilde een snel einde en gaf opdracht tot een frontale aanval op de stad, uitgevoerd door Sherman's korps op 19 mei. De aanval werd afgeslagen, wat de Zuidelijken nieuwe moed schonk.
Aggressief als hij was, plande Grant een volgende aanval, ditmaal met meer zorg. De Noordelijke troepen waren goed bevoorraad en in een goede stemming.
Op 22 mei werden de verdedigers eerst vier uur lang gebombardeerd voordat Grant's hele leger over een vijf kilometer breed front oprukte. De Noordelijken braken een paar keer door, maar de Zuidelijken konden sneller versterkingen laten aanrukken en sloegen de aanvallen terug, ten koste van meer dan 3.000 Noordelijke slachtoffers.
[bewerk] Beleg
Grant werd optimistischer toen hij zich realiseerde dat hij de stad in zijn greep had. Grant's troepen groeven zich in, terwijl Pemberton vastbesloten was het laatste stukje Mississippi in Zuidelijke handen zo lang mogelijk te verdedigen, hopend op ontzet door Johnston.
De Zuidelijken vroegen om een bestand om de doden en gewonden te bergen, die in de hete Mississippi-zomer lagen weg te rotten of om medische hulp en water riepen. Grant weigerde eerst, om geen zwakheid te tonen. Uiteindelijk gaf hij toe, en de Zuidelijken vuurden niet terwijl de Noordelijken hun doden en gewonden terughaalden.
Op 7 juni vielen Zuidelijke troepen Milliken's Bend aan, in een poging Grant's aanvoerlijnen af te snijden. Ze troffen daarbij gekleurde troepen, die moedig terugvochten, maar met inferieure wapens. Met hulp van de kanonneerboten wisten ze uiteindelijk tegen enorme kosten de aanval af te slaan: de verdedigers verloren 652 tegen 185 Zuidelijken. Na dit verlies veranderde de opinie in Vicksburg van "Johnston komt!" tot "Waar is Johnston?".
Gedurende juni groeven de Noordelijken loopgraven in de richting van de stad. Scherpschutters schoten op iedereen die zijn hoofd boven het maaiveld stak. In de stad was een ruime hoeveelheid munitie maar weining voedsel. Aan het eind van juni was meer dan de helft van de Zuidelijke soldaten ziek. Men zag steeds minder paarden, muildieren en honden in de stad rondlopen.
[bewerk] Overgave
Joseph E. Johnston's leger bij Jackson groeide, ten koste van andere legers van de toch al zo zwaar belaagde Confederatie, maar toch vond hij het te zwak om Grant aan te vallen. Grant's leger groeide sneller, bevoorraad via de nu open Yazoo-rivier. Johnston stelde "Ik beschouw de redding van Vicksburg als hopeloos." De Zuidelijke regering deelde die mening niet en drong er bij de voorzichtige Johnston op aan om aan te vallen; wat hij weigerde.
Robert E. Lee had opgemerkt dat het klimaat van de Mississippi in juni voldoende zou moeten zijn om de Noordelijke aanval af te slaan. Lee weigerde oproepen om de stad te hulp te schieten vanuit het Oostelijke oorlogstheater. In plaats daarvan viel zijn Army of Northern Virginia het noorden binnen in een campagne die culmineerde in de Slag bij Gettysburg, en die gedeeltelijk bedoeld was om de druk op Vicksburg te verlichten.
Op 1 juli begon Johnston eindelijk voorzichtig op te rukken naar het westen. Op 3 juli was hij klaar om aan te vallen, maar op 4 juli, Onafhankelijkheidsdag, waren de Noordelijke linies vreemd stil.
Op 3 juli stuurde Pemberton een notitie naar Grant, die eerst, net als bij Fort Donelson onvoorwaardelijk overgave eiste. Maar toen hij zich realiseerde dat hij dan 30.000 hongerige Zuidelijke krijgsgevangen zou moeten voeden, bood hij aan hen op voorwaarden vrij te laten. Gegeven hun gedemoraliseerde en ondervoede toestand verwachtte hij dat ze ooit nog zouden vechten.
De overgave werd officieel gemaakt bij een oude eikenboom op 4 juli. Wegens de overgave op deze dag werd Onafhankelijkheidsdag niet gevierd door de meeste inwoners van Vicksburg tot aan de Tweede Wereldoorlog.
