Artikelen van de Confederatie
De Artikelen van Confederatie (Eng. Articles of Confederation) was het eerste orgaan waaronder de Verenigde Staten van Amerika werd bestuurd.
Al vroeg tijdens de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog begon het Continental Congress, het Congress van de verenigde staten, met het opstellen van een document die de grondslag moest vormen voor het bestuur van de jonge natie. Toen Richard Henry Lee, lid van het Congress, de resolutie introduceerde die uiteindelijk de Declaration of Independence, de Onafhankelijkheidsverklaring zou worden, stelde hij tevens voor om een plan op te stellen om de Confederatie van staten te besturen. John Dickinson werd daarna aangesteld om een committé te leiden voor dit doel.
Het Congress debatteerde ruim een jaar alleer op 15 november 1777 de Artikelen van de Confederatie werd aangenomen. Daarna duurde het nog een bijna vier jaar voordat alle 13 staten het document hadden gerattificeerd. Nadat Maryland het op 1 maart 1781 had geratificeerd werden de Artikelen van kracht.
Inhoud |
[bewerk] Enkele bepalingen
Het eerste artikel stelde officieel de naam United States of America vast voor het land. Daarnaast wordt uiteengezet wat de rechten zijn die aan de individuele staten werden voorbehouden en welke aan de Confederatie toebehoorde. Zo behield de centrale regering het recht om oorlogsverklaringen af te geven en de munteenheid vast te stellen. Het verkeer tussen de staten werd geregeld evenals uitlevering van criminelen tussen staten onderling. Eén van de belangrijkste onderdelen vormde de gezamenlijke verantwoordelijkheid voor de verdediging van het land.
Een twistpunt tijdens de debatten over aanname was de vertegenwoordiging van elke staat in het Congress. Ondanks tegenstribbelingen van dichtbevolkte staten, die meer zeggenschap wilde, kreeg iedere staat één stem in het Congress. Wel werd vastgesteld dat grotere staten een grotere financiële bijdrage zouden leveren.
[bewerk] Tekortkomingen van de Artikelen van Confederatie
Hoewel het bestuur volgens de Artikelen van Confederatie voor enige stabiliteit zorgde tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog werd al snel duidelijk wat de zwakke punten waren. Zo had het Congress volgens de Artikelen geen bevoegdheden om belastingen te heffen en was het Congress afhankelijk van geld die de staten overmaakte aan de centrale regering. Ook gaven de Artikelen de centrale regering geen macht over de handel tussen de staten en was er niet één persoon verantwoordelijk voor de uitvoerende macht maar was die macht in handen van een committée van het Congress.
Al snel na afloop van de oorlog werden de tekortkomigen voor iedereen duidelijk. In 1786 stelde Charles Pinckney, een lid van het Congress, voor om de Artikelen van de Confederatie aan te passen om de centrale overheid meer bevoegdheden te geven en zo het bestuur van het land efficiënter te maken. Dit leidde in Februari 1787 tot een conventie tussen de staten om wijzigingen in de Artikelen van de Confederatie te debatteren. Uiteindelijk leidde de conventie, die in Philadelphia bijeenkwam tot een geheel nieuw instrument van bestuur, de Grondwet van de Verenigde Staten, die in 1789 de Artikelen van de Confederatie verving.
