Alteratie (muziek)
Een alteratie betekent in het algemeen, zowel in de klassieke muziek als in de jazzmuziek, een wijziging van een noot. Dit kan met andere woorden een verlaging (mol-b) of een verhoging (kruis-#) zijn. Een alteratie komt ofwel voor in een akkoord, ofwel in een toonladder.
Alteraties komen niet voor in de basis van een akkoord of een toonladder, maar wel in de uitbreiding (tensions) daarvan. Met de basis bedoelt men de tonica, plus de guide tones van een akkoord. Zij bepalen of een akkoord (en daarmee samenhangend, een toonladder) majeur, mineur, of dominant is. Bijvoorbeeld: C7 (dominant septiem) bestaat uit do (tonica), mi (grote terts), sib (kleine septiem). Als één van deze noten gewijzigd wordt krijg je de basis van een ander akkoord, en spreek je dus niet over alteraties.
Alteraties komen pas voor bij de uitbreidingen (tensions) van die guide tones. Die uitbreidingen zijn de kwint, de negen, de elf, en de dertien. Deze tensions zijn diatonisch (vb.: Cm7(11), of Gb9,...). Als men nu één van deze tensions verlaagd of verhoogd, spreekt men van alteraties (vb. Fm7(b5), of G7(b9), of Eb7(#11),...). Alteraties worden meestal tussen haakjes geplaatst.
