Yvon Petra
Z Wikipedii
Yvon Francois Marie Petra (ur. 8 marca 1916 w Cholon, Indochiny, zm. 12 września 1984 w Paryżu), tenisista francuski, pierwszy powojenny zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej.
Urodzony w Indochinach (obecnie Wietnam), w dzisiejszej chińskiej dzielnicy Ho Chi Minh, tam też nauczył się grać w tenisa. Po powrocie do Francji występy tenisowe łączył z pracą barmana. Wysoki (193 cm), dysponujący potężnym serwisem i smeczem oraz skutecznym forhendem, pierwsze znaczące sukcesy odniósł w 1937 w grze mieszanej. Partnerując Simone Mathieu wygrał mistrzostwa Francji i był w finale Wimbledonu (porażka z Donem Budge'm i Alice Marble), z Sylvią Henrotin był w finale mistrzostw USA (porażka z Budge'm i Sarah Palfrey Fabyan). Rok później wygrał grę podwójną na mistrzostwach Francji w parze z Bernardem Destremau, po finałowym zwycięstwie nad czołową wówczas parą Don Budge - Gene Mako.
Ciężko ranny na froncie II wojny światowej, trafił do obozu jenieckiego, gdzie ledwie uniknął amputacji nogi. Wyszedł z obozu w 1942. Wkrótce powrócił do tenisa - nie było zakazów uprawiania sportu w okupowanej przez Niemców Francji. Zdobył kilka nieoficjalnych tytułow mistrza Francji w czasie wojny, zarówno w singlu, jak i deblu.
W 1946 osiągnął największy sukces w karierze. Został rozstawiony w turnieju wimbledońskim z numerem 5, zaliczany był więc do faworytów, chociaż nie tak zdecydowanych jak Amerykanin Jack Kramer czy Australijczyk Dinny Pails. Wykorzystując zarówno swoją dobrą serwisową formę (podobno jedna z zaserwowanych przez niego piłek zerwała siatkę), jak i korzystne okoliczności (Kramer odpadł z turnieju po porażce z Drobnym), został pierwszym powojennym mistrzem Wimbledonu. Pokonał w ćwierćfinale Pailsa, w półfinale Amerykanina Toma Browna (mimo prowadzenia rywala 2:0 w setach, 4:6, 4:6, 6:3, 7:5, 8:6), a w finale Australijczyka Geoffa Browna. Mecz finałowy trwał pięć setów i miał niecodzienny przebieg - początkowo Brown, grający oburęcznie i forhend, i bekhend, starał się zaskoczyć rywala zwolnieniem tempa gry, co jednak okazało się dla Petry korzystne. Australijczyk zmienił taktykę po przegraniu dwóch pierwszych partii, atakował przy siatce i zdołał wyrównać stan meczu, ale ostatecznie przegrał w pięciu setach. Mecz, zakończony wynikiem 6:2, 6:4, 7:9, 5:7, 6:4 dla Francuza, kronikarze określili mianem "pogmatwanego". Petra przeszedł do historii nie tylko jako pierwszy triumfator Wimbledonu po wojnie, ale i jako ostatni mistrz grający w długich spodniach.
W sezonie 1946 wyjątkowo Wimbledon poprzedzał w kalendarzu turniejowym mistrzostwa Francji. W Paryżu Petra doszedł do półfinału, gdzie przegrał z rodakiem Marcelem Bernardem. Ci dwaj Francuzi stworzyli natomiast zwycięską parę deblową i w finale gry podwójnej pokonali Argentyńczyka Enrique Moreę i Ekwadorczyka Pancho Segurę. Słabszy występ w mistrzostwach USA (porażka na początku turnieju z Edwardem Patty'm) sprawił, że w rankingu światowym za 1946 Petra znalazł się dopiero na 9. miejscu. W 1947 walcząc w obronie tytułu wimbledońskiego doszedł w Londynie do ćwierćfinału, gdzie Tom Brown zrewanżował się za ubiegłoroczną porażkę. W 1948 zakończył karierę amatorską. W USA występował jako zawodowiec oraz był trenerem tenisa.
W latach 1937-1947, z przerwą wojenną, reprezentował Francję w Pucharze Davisa. Mimo gry w tym okresie kilku dobrych tenisistów Francja nie nawiązała do tradycji słynnych muszkieterów tenisa, chociaż jeden z nich - Jean Borotra - był dwukrotnie partnerem deblowym Petry, w tym w pożegnalnym meczu daviscupowym Petry w 1947 przeciwko Czechosłowacji.
Źródła:
- Zbigniew Dutkowski, Encyklopedia A...Z, w "Tenis", nr 59 z maja 2003, str. 54
