Yes (grupa muzyczna)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Yes
Yes w czasie koncertu, Indianapolis, 30 sierpnia, 1977
Rok założenia	1968
Pochodzenie	Wielka Brytania
Gatunek	Rock progresywny
Strona internetowa

Yes - brytyjska grupa rockowa będąca przedstawicielem progresywnego rocka, lecz najczęściej ich muzykę określa się jako rock symfoniczny. Yes wypracowała bardzo charakterystyczne, głębokie brzmienie, oparte na skomplikowanych harmoniach, złożonych rytmach oraz wirtuozerii warsztatowej. Jej członkowie wykorzystują instrumenty akustyczne, elektryczne i elektroniczne. Grupa została założona w 1968 i jest aktywna do dziś.

Spis treści

1 Skład
2 Dyskografia
3 Dzieje grupy
4 Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Skład

Jon Anderson (śpiew, gitara akustyczna, mandolina, harfa, instrumenty perkusyjne)
Bill Bruford (perkusja)
Peter Banks (gitara)
Geoff Downes (instrumenty klawiszowe)
Trevor Horn (śpiew, producent)
Steve Howe (gitara, śpiew)
Tony Kaye (instrumenty klawiszowe)
Igor Khoroshev (instrumenty klawiszowe)
Patrick Moraz (instrumenty klawiszowe)
Bill Sherwood (gitara, śpiew)
Chris Squire (gitara basowa, śpiew)
Trevor Rabin (gitara, śpiew, instrumenty klawiszowe)
Rick Wakeman (instrumenty klawiszowe)
Alan White (perkusja)

[edytuj] Dyskografia

1969 Yes (Anderson Squire Bruford Kaye Banks)
1970 Time and a Word (Anderson Squire Bruford Kaye Banks)
1971 The Yes Album (Anderson Squire Bruford Kaye Howe)
1972 Fragile (Anderson Squire Bruford Howe Wakeman)
1972 Close to the Edge (Anderson Squire Bruford Howe Wakeman)
1973 Yessongs (potrójny album live - Anderson Squire Bruford White Howe Wakeman)
1973 Tales from Topographic Oceans (podwójny album - Anderson Squire White Howe Wakeman)
1974 Relayer (Anderson Squire White Howe Moraz)
1975 Yesterdays (kompilacja utworów z pierwszych dwóch albumów oraz America Paula Simona)
1977 Going for the One (Anderson Squire White Howe Wakeman)
1978 Tormato (Anderson Squire White Howe Wakeman)
1980 Drama (Horn Squire White Howe Downes)
1980 Yesshows (podwójny album live - Anderson Squire White Howe Wakeman Moraz)
1981 Classic Yes (kompilacja)
1983 90125 (Anderson Squire White Kaye Rabin)
1985 9012 Live: The Solos (album live - Anderson Squire White Kaye Rabin)
1987 Big Generator (Anderson Squire White Kaye Rabin)
1989 Anderson Bruford Wakeman Howe* (Anderson Bruford Wakeman Howe)
1991 Union (Anderson Squire White Howe Wakeman Kaye Bruford Rabin)
1991 Yesyears (kompilacja)
1992 Yesstory (kompilacja)
1993 Highlights - The Very Best of Yes (kompilacja)
1993 An Evening of Yes Music Plus* (album live - Anderson Bruford Wakeman Howe)
1994 Talk (Anderson Squire White Kaye Rabin)
1996 Keys to Ascension (utwory live oraz studyjne - Anderson Squire White Howe Wakeman)
1997 Keys to Ascension Volume 1 (live/studio - Anderson Squire White Howe Wakeman)
1997 Keys to Ascension Volume 2 (live/studio - Anderson Squire White Howe Wakeman)
1997 Open Your Eyes (Anderson Squire White Howe Sherwood oraz Khoroshev)
1997 Something's Coming / Beyond and Before / Tales From Geographic Potion (stare nagrania live - Anderson Squire Bruford Kaye Banks)
1999 The Ladder (Anderson Squire White Howe Sherwood Khoroshev)
2000 The Masterworks - Mix Your Own CD (składanka)
2000 House Of Yes - Live From The House of Blues (album live, z trasy The Ladder)
2000 The Best of (kompilacja)
2001 Keystudio (kompilacja materiału studyjnego z albumów Keys to Ascension Vol. 1 & 2)
2001 Magnification (Anderson Squire White Howe wraz z orkiestrą pod batutą Larry'ego Groupe)
2002 Yestoday (Anderson Squire White Howe Sherwood Khoroshev, składanka utworów z lat 90)
2002 In A Word (5CD, wybór utworów z całej historii grupy)
2002 Talk: Collector's Edition (płyta w tekturowym pudełku, rozszerzona wersja utworu 'The Calling')
2003 Ultimate Yes - 35th Anniversary Collection 2CD (Anderson Squire White Howe Wakeman Kaye Bruford Rabin)
2003 Yes - Remixes - taneczne remiksy wielu znanych utworów grupy dokonane przez Virgila Howe, syna Steve'a.
2004 Ultimate Yes - 35th Anniversary Collection 3CD wydanie amerykańskie z dodatkowym dyskiem zawierającym studyjne nagrania akustyczne z 2003(Anderson Squire White Howe Wakeman Kaye Bruford Rabin)

[edytuj] Dzieje grupy

Progresywny zespół rockowy Yes został założony w 1968 r. przez Jona Andersona (śpiew, gitara akustyczna, mandolina, harfa, instrumenty perkusyjne) i Chrisa Squire'a (gitara basowa). Dołączyli do nich Tony Kaye (instrumenty klawiszowe), Peter Banks (gitara) i Bill Bruford (perkusja). Pierwszymi poważnymi występami nowopowstałej grupy było otwarcie koncertu progresywnej grupy Nice i, później, otwarcie pożegnalnego koncertu legendarnej grupy blues-rockowej Cream.

Dwa pierwsze albumy grupy Yes (1969) i Time and a Word (1971) choć zawierały sporo piosenek obcego autorstwa (The Beatles, Paul Simon, The Byrds), dały przedsmak późniejszego brzmienia zespołu. Wydany w 1971 The Yes Album ujawnia już wszystkie atrybuty Yes, które staną się wizytówką grupy przez następne trzydzieści lat.

Przed nagraniem The Yes Album z grupy odchodzi Peter Banks. Jego miejsce zajmuje gitarzysta Steve Howe, którego pierwszym wkładem w muzykę grupy stały się utwory Clap (Klaśnięcie) i Yours is no Disgrace (To Nie Wstyd). Te utwory, jak i inne z tego albumu: Starship Trooper , Your Move, I've Seen all Good People i Perpetual Change stały się przebojami i do dziś są grane na koncertach grupy.

Z końcem roku 1971 z grupy odchodzi Tony Kaye (instrumenty klawiszowe). Zastępuje go charyzmatyczny pianista Rick Wakeman, występujący wcześniej w progresywno-folkowej grupie Strawbs, rozpoczynający w tym czasie swą karierę solową. Od tego momentu Yes zasługuje w pełni na miano supergrupy. Wtedy też ostatecznie wykształca się w pełni charakterystyczne brzmienie zespołu, oparte na błyskotliwych pasażach gitarowych Steve'a Howe, agresywnej lecz melodyjnej gitarze basowej Chrisa Squire'a, niepowtarzalnym brzmieniu syntezatorów Wakemana oraz śpiewie wysokim i czystym głosem Andersona, naturalnym falsecie, który stał się sygnaturą grupy.

Osią albumu Fragile są cztery utwory (każdy blisko dziesięciominutowy): Roundabout, South Side of the Sky, Long Distance Runaround i Heart of the Sunrise. Pozostałe pięć krótszych utworów to indywidualne popisy poszczególnych członków grupy. Pokazują one nie tylko warsztatową wirtuozerię, lecz także innowacyjność poszczególnych muzyków. Półtoraminutowy Cans and Brams Wakemana jest elektroniczną wariacją na temat 4. Symfonii Brahmsa. Krótka piosenka We Have Heaven powstała poprzez wielokrotne dogrywanie (ang. overdubbing) śpiewu Andersona, w wyniku czego uzyskano wielogłosową harmonię. Five Per Cent for Nothing, zaledwie trzydziestopięciosekundowa kompozycja Billa Bruforda, jest jednym z najciekawszych koncepcyjnie utworów w historii muzyki rockowej. Są to dwie grupowe improwizacje oparte na tonacji wybranej przez Bruforda i schemacie rytmicznym przez niego utworzonym. Zostały one następnie nałożone na siebie przez zmiksowanie. Chris Squire skomponował i nagrał kilkuminutowy utwór Fish (Schindleria Praematurus), charakteryzujący się tym, że wszystkie dźwięki zostały zagrane tylko i wyłącznie przy użyciu gitary basowej. Steve Howe skomponował krótki popis na gitarę akustyczną pod tytułem Mood for a Day.

Nagrany i wydany w 1972 r. album Close to the Edge jest oceniany jako najlepszy w dorobku grupy. Zawiera tylko trzy utwory: tytułowy, wieloczęściowy utwór cykliczny, wypełniający całą pierwszą stronę płyty, oraz dwa krótsze utwory na drugiej stronie. Utwór Close to the Edge (w tłumaczeniu "Blisko Krawędzi", "Na Krawędzi"), inspirowany powieścią Hessego "Siddartha", rozciąga granice gatunku daleko poza obszary zwykle penetrowane przez artystów progresywnego rocka. Złożoność i wielowymiarowość kompozycji, perfekcja wykonania i zniewalające piękno, przekraczają wszelkie standardy gatunku, a brzmienie syntezatorów Wakemana nieodparcie przywodzi na myśl monumentalne dzieła organowe Bacha. Przez krytyków uważana jest za szczytowe i nigdy już potem nie powtórzone osiągnięcie.
Utwory z drugiej strony nie zostają daleko w tyle. Delikatna, wieloczęściowa pieśń And You and I i suita Siberian Kathru - oparta ma motywach kompozycji Igora Strawińskiego - dopełniają album.

Niedługo po nagraniu albumu grupę opuszcza Bill Bruford, by dołączyć do innej progresywnej formacji King Crimson. Jego miejsce zajmuje Alan White, sesyjny muzyk nagrywający wcześniej z wieloma czołowymi muzykami brytyjskimi. W porównaniu do delikatnego, melodyjnego i bardzo poprawnego stylu Bruforda, White wnosi więcej swobody i żywiołowości.

W roku 1973, w czasie azjatyckiego tournee zespołu, w Japonii w ręce Jona Andersona wpada książka "Autobiografia Yogi", która przykuwa jego uwagę. W szczególności zainteresowanie jego wzbudza czteroaspektowa, mistyczna filozofia shastrick obejmująca wszystkie dziedziny życia: religię, życie społeczne, naukę i architekturę. Anderson postanawia na kanwie tej filozofii stworzyć rozbudowaną suitę, która ma się stać opus magna grupy. Po wielu miesiącach pracy w końcu 1973 zostaje opublikowany podwójny album Tales from Topographic Oceans (Opowieści z Topograficznych Oceanów), zawierający cztery dwudziestominutowe kompozycje. Podstawą filozofii shastrick jest odkrywanie wiedzy przez studiowanie przeszłości.
- Pierwszy utwór The Revealing Science of God (Odkrywanie Boskiej Nauki (Wiedzy)) oparty na aspekcie Shurtis: odkrywaniu tajemnej wiedzy poprzez obserwowanie, jak przeszłość odbija się w teraźniejszym życiu.
- Drugi utwór The Remembering (Przypominanie (lub Pamięć)) odnosi się do poszukiwania wiedzy lub mądrości w historii leżącej w granicach ludzkiej i społecznej pamięci.
- Trzeci utwór The Ancient (Starożytność), oparty na aspekcie Puranas odnosi się do wiedzy dawno zapomnianej, której odkrywanie opiera się na studiach artefaktów starożytnych cywilizacji.
- Czwarty utwór Ritual (Rytuał), oparty na aspekcie Tentras, to odkrywanie najstarszej, przedcywilizacyjnej wiedzy, "rytuału życia", poprzez mistyczne studiowanie własnego wnętrza, które tę wiedzę przechowuje.
Cztery części tej wielkiej suity mają także inny, symboliczny wydźwięk, odnoszący się do samej grupy Yes: utwór pierwszy skupia się na zespołowości tworzenia muzyki, drugi oddaje wzniosłość muzycznego stylu Ricka Wakemana, trzeci subtelność technik gitarowych Steve Howe, czwarty zaś pierwotną żywiołowość perkusji Alana White i basu Chrisa Squire.

Tournee koncertowe promujące nowy album (nową muzykę grano w całości) stało się przedsięwzięciem wyczerpującym dla członków grupy. Koncerty były też nużące dla słuchaczy. Porcja nowej muzyki była zbyt duża, a fani nie mieli zbyt wiele czasu na zapoznanie się z nią przed występami grupy. Zabrakło też czasu na zagranie większości starszych utworów, na które oczekiwano. Ostatecznie Album podzielił słuchaczy na tych, którzy uznali go za szczytowe osiągnięcie zespołu i na tych, którzy uznali za niepotrzebną ekstrawagancję. Jak się potem okazało album podzielił i grupę. Po zakończeniu tournee odejście z Yes ogłosił Rick Wakeman. Oficjalnie by poświęcić się karierze solisty. Jak potem sam przyznał właściwym powodem był kierunek artystyczny obrany przez pozostałych członków grupy, głównie Andersona i Howe'a. Sam Wakeman był zwolennikiem bardziej zwięzłych i stylistycznie spójniejszych form muzycznych.

Odejście Wakemana postanowiło grupę w bardzo trudnej sytuacji. Wakeman był najbardziej znanym jej członkiem. Jego odejście powodowało także odejście znacznej grupy fanów, dla których Yes było przede wszystkim grupą Wakemana. Zaczęto poszukiwać nowego pianisty. Przez krótki okres pod uwagę brany był grecki mistrz klawiatury Vangelis, z którym zaprzyjaźnił się Jon Anderson, jednak gdy okazało się, że pozostali członkowie zespołu mają diametralnie inne podejście do sposobu tworzenia muzyki, wybór padł na szwajcarskiego pianistę Patricka Moraza. Moraz do grupy dołączył w końcowym okresie nagrywania nowego albumu, tak że udział jego w tworzeniu muzyki był bardzo niewielki. W porównaniu do Wakemana Moraz znacznie chętniej zapuszczał sie w swoich wycieczkach w rejony jazzu, jego improwizacje były bardziej "szalone" i swobodne, jednakże koncerty promocyjne ujawniły brak scenicznej charyzmy nowego "klawiszowca".

Nowy album Relayer był powrotem do koncepcji albumu wypełnionego trzema utworami, rozpiętymi na dwóch stronach winylowego krążka. Pierwsza strona zawierała dwudziestodwuminutową suitę Gates of Delirium (Wrota Delirium) luźno inspirowaną powieścią Wojna i Pokój Lwa Tołstoja. Utwór o szczególnie gęstej fakturze, zdominowany brawurową grą Howe'a, i pięknym, fantazyjnym tekście. Szczególnie atrakcyjny był końcowy fragment utworu składający się z urzekająco pięknej pieśni śpiewanej przez Andersona (Soon) i solówce Howe'a grającego na gitarze hawajskiej. Dwa krótsze utwory wypełniające drugą stronę Sound Chaser i To be Over, choć ciekawe formalnie, mogą być uznane zaledwie za przeciętne.

Po wydaniu Relayer, rok po roku, grupa odbyła trzy wielkie trasy koncertowe, jednakże nie wydała żadnego premierowego materiału. Dla wielu było to oznaką rozpadu, tym bardziej, że praktycznie każdy członek grupy wydał w tym czasie swój solowy album. Niespodziewany dla wielu powrót grupy nastąpił w roku 1977, kiedy wydano album Going for the One. Niespodzianką był powrót do grupy Wakemana. Szczytowym punktem albumu jest szesnastominutowa pieśń Awaken nawiązująca do najlepszych momentów w twórczości grupy: podniosłe solo organowe Wakemana, akustyczne pasaże Howe'a, melodyjna gra na strojonej perkusji White'a, skomplikowane pochody basowe Squire'a (gra na specjalnie skonstruowanej do tego utworu trzygryfowej gitarze basowej) oraz harmonie głosowe (nie zabrakło nawet "żywego" chóru) w połączeniu z pięknymi tekstami, stawiają ten utwór w gronie najlepszych nie tylko grupy, lecz całego gatunku. Pozostałe utwory jednak bliższe są już głównemu nurtowi progresywnego rocka, z wyraźnymi elementami hard rocka. Szczególną uwagę zwracają romantyczny, delikatny "Turn of The Century", z przepiękną gitarą akustyczną, oraz rozmarzony "Wonderous Stories", singlowy przebój, przez niektórych uważany za swoistą "sygnaturkę" zespołu. Wydana rok później Tormato (tytuł nieprzetłumaczalny), zawiera dziewięć bogato zaaranżowanych, niezwykle dynamicznych, i - co chyba najbardziej istotne - krótkich utworów, potwierdza tendencję odejścia od progresywnego rocka.

Brak sukcesu ostatniego albumu, zmiana pokoleniowa i ogólny kryzys w świecie muzycznym związanym z ekspansją punk rocka, spowodował dalsze zmiany personalne. Od grupy odchodzi Anderson i ponownie Wakeman. Pozostali starają się ratować zespół dokoptowując nowego wokalistę/producenta Trevora Horna i pianistę Geoffa Downesa (tworzących duet "The Buggles"). Grupa w nowym składzie w 1981 r. nagrywa album Drama, na którym stara się, niestety trochę zbyt mało odważnie, połączyć swój wypracowany styl z elementami muzyki heavymetalowej. Mimo entuzjastycznych recenzji nowego albumu oraz całkiem udanej trasy koncertowej, grupa rozpada się. Downes i Howe formują inną supergrupę rockową Asia, natomiast Squire i White, po wydaniu singla "Run With The Fox" (ze słowami Petera Sinfielda) zakładają wspólnie ze znanym tak z kariery solowej, jaki i współpracy z grupą Manfreda Manna południowoafrykańskim gitarzystą Trevorem Rabinem zespół Cinema. W czasie nagrywania albumu do zespołu przyłącza się Tony Kaye, a później Jon Anderson, po czym grupa wraca do nazwy Yes. Producentem i inżynierem dźwięku zostaje Trevor Horn, jest on także wymieniany jako współkompozytor części utworów. W rezultacie powstaje soft rockowy, wypełniony głównie taneczną muzyką, nie pozbawiony jednak większych ambicji, album zatytułowany 90125 (od numeru katalogowego), którego główną zaletą jest wyśmienita, rewolucyjna wręcz produkcja (min. zastosowanie po raz pierwszy loopów perkusyjnych). Z tego albumu pochodzi radiowy przebój Owner of a Lonely Heart a także instrumentalna kompozycja Cinema (za ktorą zespół zdobył Grammy). Dwa lata później Yes w niezmienionym składzie nagrywa album The Big Generator. Stylistycznie jest on kontynuacją poprzedniego, lecz nie zawiera ani jednego przeboju.

Gdy po kilku latach ciszy wydaje się, że ostateczny rozpad grupy stał się faktem, Yes wraca do życia i to jako dwie konkurujące z sobą grupy (także i w sądach walcząc do prawa używania nazwy Yes). Ostatecznie Anderson i Howe, do których dołącza Wakeman i Bill Bruford, formują grupę Anderson Bruford Wakeman Howe (w skrócie ABWH) i wydają w 1989 r. eklektyczną, lecz bardziej nawiązującą do klasyki niż Big Generator płytę o tym samym tytule. Gdy w 1991 r. w Kalifornii przystępują do nagrania kolejnego albumu w tym składzie, okazuje się, że w tym samym czasie i miejscu nagrywa Yes West w składzie Squire, White, Trevor Rabin, Billy Sherwood i Tony Kaye. Gdy muzycy się spotykają, dawne urazy idą w niepamięć, ktoś rzuca atrakcyjną propozycję wspólnego nagrania płyty. Niestety, materiały nagraniowe przejmuje wytwórnia płytowa, i opracowuje je bez zgody zespołu (m.in. dogrywając partie gitarowe i klawiszowe - w nagraniu wzięło udział aż 11 dodatkowych klawiszowców!) Powstaje Union, album uważany za najgorszy w całej dyskografii grupy. Jedynym korzystnym efektem współpracy okazała się spektakularna, ogólnoświatowa trasa "Union Tour", w którą zespół wybrał się w całym swym ośmioosobowym składzie.

W roku 1994 r. muzycy przystępują do nagrywania kolejnego albumu. Tym razem w składzie: Anderson, Kaye, Howe, Rabin, Squire i White. Produktem sesji jest album Talk, najciekawszy z całego dorobku Yes ery Trevora Rabina. Zawiera nie tylko pierwszą od niepamiętnych czasów suitę, Endless Dream, lecz również dwie krótsze perełki - liryczny I am waiting i bajkowy wręcz Where Will You Be. To także kolejna rewolucja w sposobie produkcji - Talk jest pierwszą na świecie płytą nagraną w całości przy użyciu cyfrowego zapisu dźwięku (na dyskach twardych) i komputerowej jego obróbki. Płyta wydana niejako po cichu, bez reklamy, nie okazała się komercyjnym przebojem. Po udanej trasie (przez fanów uważanej za jedną z najciekawszych w historii zespołu) z kolegami z zespołu żegna się Trevor Rabin, który zamierza poświęcić się karierze kompozytora muzyki filmowej (co mu się zresztą udaje).

Dopiero rok 1996 przynosi nowe nadzieje. W tym czasie grupa wraca do swego klasycznego składu Anderson, Howe, Squire, Wakeman i White. Dają oni dwa długie koncerty w St. Louis, na których grane są tylko klasyki z lat 1969-1976. Koncert zostaje nagrany i sfilmowany. Na jego podstawie powstaje Video (wydane także na DVD) oraz dwa podwójne albumy oba zatytułowane Keys to Ascension. Na albumach, oprócz muzyki nagranej na żywo, znalazł się nowy materiał studyjny. Najlepszy, jaki grupa nagrała od czasów Relayer i Going for the One. Niestety Wakeman nie zamierza zostać w grupie na dłużej. Po raz kolejny odchodzi. Tym razem ostatecznie - jak twierdzi. Na jego miejsce zatrudniony jest Igor Khoroshev - emigrant z Rosji mieszkający od niewielu lat w USA. Jest on absolwentem konserwatorium moskiewskiego w klasie pianina, kompozycji i aranżacji orkiestrowej. Nowym członkiem zespołu jest również Billy Sherwood (aczkolwiek był on nieoficjalnym członkiem zespołu Yes tuż przed nagraniem Union, a także producentem niektórych utworów studyjnych na Keys To Ascension). Niestety pierwszy album nagrany po odejściu Wakemana Open Your Eyes jest rozczarowaniem (1997). Płyta powstaje przez przearanżowanie i dogranie partii Khoroshev'a, Howe'a i Andersona do projektu Billy'ego Sherwooda i Chrisa Squire'a zatytułowanego Conspiracy. Podczas trasy promującej tę płytę zespół po raz pierwszy odwiedza Polskę (występując trzykrotnie: w Katowicach, Poznaniu i w Warszawie. Dopiero kolejny album, zatytułowany The Ladder (1999) zawiera bardziej interesujący materiał, jak na przykład związany z grą komputerową Homeworld długi utwór o takim samym tytule, czy też The Messenger w stylu reggae. Po zakończeniu trasy The Ladder Tour z zespołu odchodzi Sherwood, natomiast po zakończeniu następnego tournee The Masterworks Tour podczas którego zespół grał swoje klasyczne kompozycje, Igor Khoroshev zostaje wykluczony z grupy w wyniku skandalicznego zachowania w czasie koncertu w Washington, D.C. Grupa staje po raz kolejny przed wyborem nowego "klawiszowca". Postanawiają jednak obyć się bez tegoż i nagrać kolejną płytę jako kwartet, wspomagani orkiestrą symfoniczną. Z tego eksperymentu rodzi się bardzo dobry album zatytułowany Magnification. W następującej po nim trasie koncertowej, grupę w USA wspomagają lokalne orkiestry symfoniczne, natomiast w Europejskiej trasie koncertowej zespołowi towarzyszy orkiestra z Polski. Yes daje wtedy także dwa koncerty w Polsce.

Rok 2002 przynosi kolejną zmianę personalną, tym razem przez wszystkich przyjętą z radością. Do grupy wraca Rick Wakeman. Pierwszym przedsięwzięciem grupy z jego udziałem jest potężna trasa koncertowa obejmująca Amerykę Północną (dwukrotnie), Europę, Azję i Oceanię. Grupa planuje także nagranie kolejnego albumu.

Yes jest grupa koncertującą. Techniczna wirtuozeria muzyków oraz niestosowanie overdubbingu w pracy studyjnej, powoduje, że grupa jest w stanie odtworzyć na scenie muzykę z wielką wiernością i precyzją. To i sceniczne "szołmeńskie" zdolności Andersona, Squire'a i Wakemana, czynią każdy z występów grupy niezapomnianym przeżyciem. Ostatni koncert Yes (Anderson, Wakeman, Howe, Squire, White) w Polsce miał miejsce w Sali Kongresowej w Warszawie 7 czerwca 2004 w ramach 35th Anniversary Tour.

[edytuj] Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy

Nagrody Grammy
- 1984 singel Cinema w kategorii najlepszy rockowy utwór instrumentalny
Piosenka Roundabout została umieszczona na liście 500 piosenek które ukształtowały rock utworzonej przez Rock and Roll Hall of Fame.

Albumy na liście The Billboard 200
Rok	Album	pozycja
1971	The Yes Album	40
1972	Fragile	4
1972	Close To The Edge	3
1973	Yessongs	12
1974	Tales From Topographic Oceans	6
1974	Relayer	5
1975	Yesterdays	17
1977	Going For The One	8
1978	Tormato	10
1980	Drama	18
1981	Yesshows	43
1982	Classic Yes	142
1982	Yes	36
1983	90125	5
1984	Fragile	188
1985	9012 Live: The Solos	81
1987	Big Generator	15
1991	Union	15
1994	Talk	33
1996	Keys to Ascension	99
1997	Open Your Eyes	151
1999	The Ladder	99
2001	Magnification	186
2004	The Ultimate Yes	131

Single na liście The Billboard Hot 100
Rok	Piosenka	pozycja
1972	America	46
1972	And You And I (Part II)	42
1972	Roundabout	13
1983	Owner of a Lonely Heart	1
1984	It Can Happen	51
1984	Leave It	24
1987	Love Will Find a Way	30
1987	Rhythm of Love	40
1991	Lift Me Up	86