Wolna Francja
Z Wikipedii
Wolna Francja (fr. France libre) - francuski ruch polityczno-wojskowy podczas II wojny światowej, kontynuujący walkę z Niemcami po kapitulacji Francji, utworzony w 1940 w Londynie, skupiony wokół Komitetu Wolnej Francji i generała Charlesa de Gaulle'a.
Na skutek kampanii francuskiej, Francja została podbita przez Niemcy i skapitulowała, tworząc następnie kolaborancki rząd Vichy. Część Francuzów jednak, z generałem de Gaullem na czele, chciała kontynuować walkę z Niemcami, w oparciu o Wielką Brytanię. Ruch Wolnej Francji zapoczątkowało przemówienie de Gaulle'a w radio BBC 18 czerwca 1940, nawołujące Francuzów do kontynuowania walki z Wielkiej Brytanii. 28 czerwca 1940 rząd brytyjski uznał Charlesa de Gaulle'a za "przywódcę wszystkich Wolnych Francuzów, gdziekolwiek by się znajdowali", podczas gdy neutralne Stany Zjednoczone początkowo uznawały rząd Vichy. 24 września 1941 powstał w Wielkiej Brytanii emigracyjny rząd francuski - Francuski Komitet Narodowy (Comité National Français, CNF), uznawany przez aliantów.
Siły Wolnych Francuzów (Forces Française Libres, FFL) tworzyło początkowo kilka tysięcy francuskich wojskowych, którzy zbiegli z kraju do Wielkiej Brytanii. W Wielkiej Brytanii stworzono z nich oddziały, które walczyły z wojskami osi. Wolni Francuzi początkowo nie byli zbyt liczni, gdyż część ich rodaków akceptowała kolaborancki rząd Vichy lub nie chciała walczyć po stronie brytyjskiej (znaczenie miały tutaj też tarcia w stosunkach francusko-brytyjskich, m.in. zniszczenie floty francuskiej w Mers el-Kebir). W okresie późniejszym siły francuskie u boku Aliantów znacznie się rozrosły, biorąc udział w oswobodzaniu Afryki zachodniej i północnej, walkach na froncie we Włoszech, po lądowaniu w Normandii w samej Francji (francuski korpus gen. Leclerca przyczynił się do oswobodzenia Paryża i Strasburga) i w Niemczech oraz na obszarze Pacyfiku. W ich skład wchodziła też marynarka wojenna i lotnictwo.
Od lipca 1942 termin Wolna Francja został zastąpiony przez Francja Walcząca (France combattante), w celu objęcia też ruchu oporu w kraju. Po przejściu na stronę aliantów francuskich kolonii w północnej Afryce, wiernych dotąd rządowi Vichy, powstał tam jednak konkurencyjny do Wolnej Francji ośrodek władzy generała Henri Girauda w Algierze. Ostatecznie, 3 czerwca 1943 Francuski Komitet Narodowy w Londynie i rząd w Algierze połączyły się we Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego (Comité français de la Libération nationale, CFLN).
