Włodzimierz Głowacki
Z Wikipedii
Włodzimierz K. Głowacki (ur. 5 września 1910 w Poznaniu, zm. 1995) - jachtowy kapitan żeglugi wielkiej, instruktor i działacz żeglarski, dziennikarz, pisarz, jeden z największych popularyzatorów żeglarstwa w Polsce. Dla uczczenia jego postaci flagowy żaglowiec PZŻ nosi nazwę Kapitan Głowacki. Z wykształcenia był prawnikiem i ekonomistą.
- Przed II wojną światową był dziennikarzem gdyńskiego Kuriera Bałtyckiego w dziale Żegluga i Porty.
- W czasie wojny pracował jako majster, technik i pomocnik żeglarski, działając jednocześnie w konspiracji. W 1944 roku został uwięziony na Pawiaku, po czym do końca wojny przebywał w obozie koncentracyjnym w Stutthof.
- W pierwszych latach po wojnie był jednym z członków-założycieli Instytutu Zachodniego w Poznaniu, następnie pracownikiem Misji Wojskowej w Berlinie oraz pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Kierował w nim referatem "Przygotowanie pokoju" (1947/1948). Opracował m.in. projekt pracy informacyjno-propagandowej, obejmujący pozyskiwanie za granicą informacji dotyczących Niemiec, służących wypracowaniu stanowiska polskiego na przyszłą konferencję pokojową.
- Później poświęcił się już w pełni działalności żeglarskiej. Był instruktorem żeglarskim, sędzią regatowym, sekretarzem generalnym a następnie prezesem Polskiego Związku Żeglarskiego (1957-1960), inspektorem Głównego Urzędu Kultury Fizycznej, członkiem władz Międzynarodowej Unii Żeglarstwa Regatowego (IYRU).
- Był założycielem i pierwszym redaktorem naczelnym miesięcznika Żagle, przez wiele lat także stałym współpracownikiem miesięcznika Morze. Członek Stowarzyszenia Marynistów Polskich. Autor wielu książek beletrystycznych oraz podręczników o tematyce żeglarskiej, szczególnie z historii polskiego i światowego yachtingu. Pierwszy laureat nagrody im. Leonida Teligi (za Wspaniały świat żeglarstwa). Autor tekstów i muzyki do piosenek żeglarskich.
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu żeglarstwa.
