Władysław Podkowiński
Z Wikipedii
Władysław Ansgary Podkowiński (ur. 4 lutego 1866 w Warszawie, zm. 5 stycznia 1895 w Warszawie) – polski malarz i ilustrator.
Studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (zwanej wtedy Klasą Rysunkową) u Wojciecha Gersona i Antoniego Kamieńskiego, następnie w Akademii Petersburskiej, po czym w latach 1889-1890 przebywał w Paryżu. Od 1890 aż do przedwczesnej śmierci mieszkał w Warszawie.
Jako malarz skłaniał się od czasu pobytu w Paryżu ku impresjonizmowi, pod koniec życia, w wyniku przeżyć osobistych (nieuleczalna choroba) skłonił się ku symbolizmowi. Uprawiał malarstwo olejne. Malował pejzaże, sceny figuralne, portrety, obrazy symboliczne.
Jego najbardziej znanym obrazem jest głośny i szokujący mu współczesnych "Szał uniesień", przedstawiający nagą kobietę na koniu stającym dęba, wystawiony po raz pierwszy w warszawskiej "Zachęcie" w atmosferze skandalu. Obraz w ciągu 5 tygodni obejrzało 12 tysięcy widzów. Dzieło zostało zniszczone przez autora, jednak w stopniu umożliwiającym odnowienie. Odrestaurowane płótno nabył w 1901 Feliks Jasieński-Manggha, a w 1904 przekazał je Muzeum Narodowemu w Krakowie.[1]
Dziś bardzo znanym jego obrazem (choć rzadko kto zdaje sobie sprawę z jego autora) jest często reprodukowany bądź przerabiany obraz przedstawiający perspektywę warszawskiej ulicy Nowy Świat.
Podkowiński był również cenionym rysownikiem, tworzącym dla najważniejszych warszawskich czasopism ilustrowanych. Rysował do takich czasopism jak: "Biesiada Literacka", "Kłosy", "Tygodnik Ilustrowany", "Wędrowiec". Ilustrował również książki i kalendarze.
Przypisy:
- ↑ Maria Poprzęcka Akt Polski, Edipresse Polska, 2006, ISBN 83-7477-066-X, strony: 25-26
