Władimir Aksjonow

Z Wikipedii

Władimir Wiktorowicz Aksjonow, ros. Владимир Викторович Аксёнов (ur. 1 lutego 1935 Giblicy, obwód riazański, ZSRR) – inżynier, kosmonauta radziecki.

Spis treści 1 Wykształcenie i praca w OKB-1 2 Kariera kosmonauty 3 Po opuszczeniu oddziału kosmonautów 4 Loty załogowe 5 Nagrody i odznaczenia 6 Zobacz też 7 Linki zewnętrzne 8 Wykaz lotów

[edytuj] Wykształcenie i praca w OKB-1

• 1949 – szkołę podstawową ukończył w rodzinnej Giblicy.
• 1953 – został absolwentem technikum budowy maszyn i w Kremenczudze rozpoczął naukę w wojskowej szkole przygotowującej pilotów.
• 1955 – został słuchaczem Czugujewskiej Wyższej Wojskowej Szkoły Lotniczej ale po roku został przeniesiony do rezerwy.
• 1957 – rozpoczął pracę w biurze konstrukcyjnym Siergieja Koroliowa (OKB-1). Na różnych stanowiskach pracował tam aż do momentu przyjęcia do grupy kosmonautów. Uczestniczył w konstruowaniu statków kosmicznych typu Wostok, Woschod, Sojuz i stacji orbitalnej Salut. Poza tym kierował lotniczym doświadczalnym laboratorium zainstalowanym na pokładzie samolotu Tu-104. Odbył na nim blisko 250 lotów, w czasie których ponad 1200 razy znajdował się w stanie nieważkości. Zajmował się zagadnieniami związanymi z oceną, projektowaniem i badaniami doświadczalnymi statków kosmicznych. Ponadto uczestniczył w przygotowywaniu procedur postępowania kosmonautów podczas prac na zewnątrz statku kosmicznego, zarówno w czasie przechodzenia pomiędzy statkami kosmicznymi jak również w warunkach księżycowej oraz sztucznej grawitacji.
• 1963 – został absolwentem Wszechzwiązkowej Politechniki. Ukończył ją w systemie zaocznym uzyskując tytuł inżyniera mechanika.
• 1981, 30 grudnia – po obronie pracy w Instytucie Badań Kosmicznych otrzymał stopień kandydata nauk technicznych.

[edytuj] Kariera kosmonauty

• 1973 – 27 marca został przyjęty do czwartej grupy kosmonautów Biura Konstrukcyjnego "Energia" (w tamtym czasie jeszcze pod nazwą ЦКБЭМ – centralne biuro konstrukcyjne eksperymentalnej budowy maszyn). Razem z Aksjonowem w tym zespole znaleźli się również: Aleksandr Iwanczenkow, Walerij Riumin i Giennadij Striekałow.
• 1974-1976 – w załodze dowodzonej przez Leonida Kizima szkolił się początkowo do lotu na statku Sojuz w ramach wojskowego programu badań, a później do lotu na statku typu Sojuz T, który miał dostarczać załogi na pokład stacji orbitalnych.
• 1976 – w styczniu wspólnie z Walerijem Bykowskim rozpoczął, jako inżynier pokładowy, trening do misji Sojuza-22.
• 1976 – 15-23 września uczestniczył w locie statku kosmicznego Sojuz 22.
• 1976-1978 – po zakończonym locie kosmicznym powrócił do grupy kosmonautów przygotowujących się do wypraw na pokładzie statku typu Sojuz T.
• 1978-1980 – kontynuował szkolenie w załodze, której dowodzenie powierzono Jurijowi Małyszewowi.
• 1980 – 5-9 czerwca wziął udział w misji statku Sojuz T-2.
• 1980-1984 – pracował w Centrum Przygotowań Kosmonautów im. J. A. Gagarina. Zajmował się m.in. przygotowywaniem nowych załóg do lotów w kosmos.
• 1984-1988 – jako zastępca kierownika jednego z kompleksów Zjednoczenia Naukowo-Przemysłowego "Energia" (НПО "Энергия") pracował nad systemami kierowania, cumowania i lądowania statków kosmicznych i stacji orbitalnych.
• 1988 – 17 października w związku z przejściem na emeryturę opuścił korpus radzieckich kosmonautów.

[edytuj] Po opuszczeniu oddziału kosmonautów

• 1988 – został dyrektorem Państwowego Centrum Naukowo-Badawczego zajmującego się badaniem zasobów naturalnych Ziemi przy wykorzystaniu sztucznych satelitów.
• 1990-1992 – był generalnym dyrektorem Zjednoczenia Naukowo-Badawczego "Planeta" (НПО "Планета").
• 1990-1996 – pełnił funkcję zastępcy przedstawiciela rady dyrektorów "Mosbiznesbanku" ("Мосбизнесбанк").
• 1996 – został przedstawicielem prezydium organizacji społecznej "Duchowy Ruch Rosji".
• 2001 – został prezesem fundacji naukowej "Instytut Problemów Bezpieczeństwa i Ustawicznego Rozwoju".

[edytuj] Loty załogowe

• Sojuz 22

Pojazd kosmiczny Sojuz 22 wystartował w kosmos z kosmodromu Bajkonur 15 września 1976. Wyprawą dowodził Walerij Bykowski a Władimir Aksjonow pełnił funkcje inżyniera pokładowego. Lot prawie w całości poświęcony był badaniom Ziemi. W tym celu zapasowy statek kosmiczny Sojuz przewidziany do misji Apollo-Sojuz został specjalnie przebudowany. Zainstalowano w nim skonstruowaną w NRD wielozakresową kamerę o 6 obiektywach pracującą w zakresie światła widzialnego i podczerwieni. Podczas trwającej tydzień misji kosmonauci wykonali 2 400 zdjęć powierzchni ZSRR oraz NRD. Na Ziemię powrócili 23 września 1976 lądując w odległości ok. 150 km od Celinogradu.

• Sojuz T-2

Była to pierwsza załogowa misja zmodyfikowanego statku kosmicznego serii Sojuz. Wyprawą dowodził Jurij Małyszew a Aksjonow, tak jak poprzednio, był inżynierem pokładowym. Lot miał na celu potwierdzenie skuteczności zastosowanych rozwiązań technicznych. Start z kosmodromu Bajkonur nastąpił 5 czerwca 1980. Dzień później statek połączył się z zespołem orbitalnym Salut 6 – Sojuz 36, na pokładzie której znajdowała się czwarta stała załoga – Leonid Popow i Walerij Rumin. Po trzech dniach wspólnych prac statek Sojuz T-2 odcumował od stacji orbitalnej i powrócił na Ziemię lądując w odległości ok. 200 km od Dżezkazganu.

[edytuj] Nagrody i odznaczenia

• medal "Złotej Gwiazdy" Bohatera Związku Radzieckiego – dwukrotnie (1976 i 1980),
• Order Lenina – dwukrotnie (1976, 1980),
• medal "Weteran Pracy"
• złoty medal "Za zasługi dla nauki i ludzkości" przyznany przez władze Czechosłowacji.
• order Karola Marksa (NRD 1976).

[edytuj] Zobacz też

• alfabetyczna lista astronautów i kosmonautów
• grupy i oddziały astronautów

[edytuj] Linki zewnętrzne

• spacefacts.de (en)

[edytuj] Wykaz lotów

Loty kosmiczne, w których uczestniczył Władimir W. Aksjonow
Numer	Data startu	Statek kosmiczny	Data lądowania	Statek kosmiczny	Funkcja	Czas trwania
1	15 września 1976	Sojuz 22	23 września 1976	Sojuz 22	inżynier pokładowy	7 dni 21 godzin 52 minuty i 17 sekund
2	5 czerwca 1980	Sojuz T-2	9 czerwca 1980	Sojuz T-2	inżynier pokładowy	3 dni 22 godziny 19 minut i 30 sekund
Łączy czas spędzony w kosmosie – 11 dni 20 godzin 11 minut i 47 sekund