US Navy Intelligence

Z Wikipedii

US Navy Intelligence - (Wywiad Marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych), najdłużej istniejąca służba wywiadowcza Stanów Zjednoczonych.

Jej początki sięgają 1882 roku, kiedy utworzono Biuro Wywiadu Marynarki Wojennej (ONI), instytucję pełniącą rolę sztabu wywiadowczego sekretarza marynarki wojennej i szefa operacji morskich. Floty miały własny personel wywiadowczy. Pod koniec II wojny światowej ONI przejęło także zadania wywiadu operacyjnego, pozostające dotąd w gestii poszczególnych flot.

Oficerowie Wywiadu Marynarki Wojennej USA służyli również w sztabach flot i stanowili personel ich ośrodków wywiadu. W czasie II wojny światowej powstało kilka odrębnych agencji (sztabów niższego rzędu) Wywiadu Marynarki Wojennej USA, w tym niezwykle ważny, utworzony w 1941 roku, Ośrodek Interpretacji Danych Fotograficznych Marynarki Wojennej (Naval Photographic Interpretation - NAVPIC).

W okresie zimnej wojny ściśle wyspecjalizowanych instytucji tego rodzaju jeszcze przybyło. Początkowo podlegały Biuru Wywiadu Marynarki Wojennej, jednakże w 1967 roku, w ramach zasadniczej reorganizacji marynarki wojennej, zmierzającej do redukcji personelu sztabowego i stworzenia jednolitego ośrodka dowodzenia i kontroli wszystkich jej ośrodków wywiadu, utworzone zostało Dowództwo Wywiadu Marynarki Wojennej (Naval Intelligence Command - NIC). Cechą charakterystyczną ery zimnej wojny był radykalny wzrost znaczenia wywiadu naukowego i technicznego, co w 1960 roku doprowadziło do utworzenia Ośrodka Wywiadu Naukowego i Technicznego Marynarki Wojennej (Naval Scientific and Technical [S&T] Intelligence Center - NAVSTIC).

W 1964 roku, w ramach prób stworzenia równoległej struktury organizacyjnej, powstał Ośrodek Wsparcia Rozpoznawczego i Technicznego Marynarki Wojennej (Naval Reconnaissance and Technical Support Center - NRTSC). Podjęto próbę konsolidacji, w związku z czym wymienione ośrodki, a także inne, podporządkowano utworzonemu w 1967 roku Dowództwu Wywiadu Marynarki Wojennej, na czele którego stał oficer w stopniu kontradmirała, pełniący zarazem funkcję zastępcy Dyrektora Wywiadu Marynarki Wojennej USA. Ponieważ zarówno NAVSTIC, jak NRTSC zajmowały się analizą danych fotograficznego rozpoznania satelitarnego, w 1972 roku obie te agencje połączono w Ośrodek Wsparcia Wywiadowczego Marynarki Wojennej (Naval Intelligence Support Center), który szybko zyskał opinię najlepszej placówki naukowo-technicznej całego pionu wywiadu Departamentu Obrony. (W 1988 roku przemianowano go na Ośrodek Wywiadu Technicznego Marynarki Wojennej - Naval Technical Intelligence Center - NTIC).

Tymczasem w 1957 roku sekcja wywiadu operacyjnego ONI, Wydział Rozpoznania Specjalnego, otrzymała nazwę Biuro Wywiadu Operacyjnego Marynarki Wojennej (Navy Field Operational Intelligence Office - NFOIO) i została przeniesiona do Fort Meade w stanie Maryland, gdzie mieściła się Agencja Bezpieczeństwa Narodowego (NSA). W 1970 roku wobec znacznego nasilenia się radzieckich operacji morskich, NFOIO zlecono organizację sekcji wywiadu bieżącego. W ten sposób powstał Ośrodek Oceanicznego Dozoru Wywiadowczego Marynarki Wojennej (Navy Ocean Surveillance Intelligence Center - NOSIC) z siedzibą w Suitland.

Niesłabnące zaniepokojenie radzieckimi działaniami morskimi skłoniło marynarkę wojenną do połączenia w 1981 roku NFOIO i NOSIC w Ośrodek Wywiadu Operacyjnego Marynarki Wojennej (Naval Operational Intelligence Center), mieszczący się w Suitland i na terenie międzynarodowego portu lotniczego Baltimore - Waszyngton. Ośrodek ten, śledzący wszystkie poczynania radzieckie mające związek z operacjami morskimi, monitorował dane wszelkiego rodzaju systemów wykrywania i ostrzegania oraz dane rozpoznania bieżącego i badań głębinowych.

W 1969 roku powstała dodatkowo tzw. Grupa Operacyjna 168 (Task Force 168) (TF168), jednostka mająca koordynować gromadzenie danych wywiadowczych i wspierać działania rozpoznawcze flot. Z czasem przekształciła się w samodzielną agencję Wywiadu Marynarki Wojennej USA, utrzymującą personel we wszystkich zakątkach świata.

Pod koniec lat 80., wraz z pierwszymi oznakami końca zimnej wojny, kierujący wówczas Wywiadem Marynarki Wojennej USA kontradmirał Edward D. Sheafer, uczynił decydujący krok w kierunku jego konsolidacji. W 1991 roku (w październiku), NITC, NAVDPINTEN, TF168 i część innych, nieustannie zmieniających nazwy instytucji wywiadowczych, połączono w nowy Ośrodek Wywiadu Morskiego Marynarki Wojennej (Naval Maritime Intelligence Center), z siedzibą w Suitland. Pozostałe zaś w końcu stycznia 1993 roku połączono w podporządkowany Biuru Wywiadu Marynarki Wojennej - Narodowy Ośrodek Wywiadu Morskiego (National Maritime Intelligence Center), do którego później włączono również personel Wywiadu Korpusu Piechoty Morskiej i Straży Przybrzeżnej.

Poza agencjami i instytucjami wymienionymi, marynarka wojenna od początku zimnej wojny utrzymywała znaczną liczbę jednostek wywiadu rezerwy marynarki wojennej, których członkowie zasilali w czasie kryzysów i wojen personel floty i jednostek wywiadu.

[edytuj] Źródła

• Nathan Miller - Spying for America: The Hidden History of US. Intelligence, 1989, 1997
• Guido Knopp' - Elita Szpiegów (Kulisy wywiadu i kontrwywiadu) Dom Wydawniczy Bellona Warszawa 2004
• Norman Polmar and Thomas B. Allen - Spy Book: The Encyclopedia of Espionage, 1997