Transseksualizm
Z Wikipedii
Transseksualizm jest to zaburzenie identyfikacji płciowej, postać zespołu dezaprobaty płci.
Spis treści |
[edytuj] Kryteria diagnostyczne
Transseksualizm charakteryzuje się trwałym dyskomfortem psychicznym, aż do stanów depresyjnych i myśli suicydalnych z powodu posiadanych cech płciowych, odczuwanych jako nieodpowiednie, trwałym zaabsorbowaniem chęcią pozbycia się posiadanych cech płciowych i nabycia w ich miejsce cech płci przeciwnej. Stan taki utrzymuje się co najmniej przez dwa lata, a osoba u której występuje osiągnęła już dojrzałość płciową. Transseksualizm występuje w kilku odmianach, w statystykach światowych u 1 na 30 tys. mężczyzn i u 1 na 100 tys. kobiet. Typ M/K to mężczyzna, który chce zmienić płeć na żeńską, K/M to kobieta, który chce zmienić płeć na męską. W Polsce i w innych krajach Europy Środkowo-Wschodniej obserwuje się przewagę liczby kobiet (4-7 razy więcej) nad liczbą mężczyzn wyrażających dezaprobatę swej płci, co jest fenomenem na skalę światową (w pozostałych regionach świata notuje się większą liczbę osób transseksualnych mężczyzn, wyższą średnio 3-4-krotnie).
Transseksualizm nie należy do dewiacji seksualnych. Oficjalna statystyka medyczno-psychologiczna wyodrębniła transseksualizm wraz z kompleksem zespołu dezaprobaty płci jako odrębną kategorię. Istotną cechą transseksualizmu jest niezgodność płci psychicznej z jej pozostałymi kategoriami fizycznymi. W przeciwieństwie do interseksualizmu gdzie występują zaburzenia cielesno-hormonalno-genetyczne, osoba transseksualna ma prawidłowo zbudowane narządy płciowe i prawidłowo funkcjonujący układ endokrynny, natomiast obserwuje się przeciwną do cielesnej płeć psychiczną.
[edytuj] Leczenie
Przy obecnym stanie wiedzy jedyną metodą leczenia (pomocy) dotkniętych tym zespołem osób jest korekcja płci, którą wykonuje się metodami chirurgicznymi oraz wspiera farmakoterapią, głównie hormonalną.
Pierwsze zabiegi korygujące wykonano w Pradze i Berlinie, na początku XX w. (1912 r.), ale dopiero w latach pięćdziesiątych w Danii zaczęto przeprowadzać zabiegi połączone z leczeniem hormonalnym. Kazus Christine Jorgensen był pierwszym naukowo opisanym przypadkiem (1953 r.). W Polsce zabiegi były wykonywane począwszy od lat sześćdziesiątych, po raz pierwszy w 1963 r. w Szpitalu Kolejowym w Międzylesiu. W 1983 r. wykonano pionierski w naszym kraju zabieg zmieniający biologiczną kobietę w mężczyznę.
[edytuj] Aspekty kulturowe
Zjawisko transseksualizmu nie ujawniło się nagle - występuje od dawna, w wielu różnych kulturach. Wśród Arabów mężczyźni, którzy nie chcą spełniać swoich społecznych funkcji, są nazywani xanith. Mogą przywdziewać kobiece szaty i używać pachnideł. Wśród rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej funkcjonują berdache, na Madagaskarze sekrata, a u hindusów hijiras.
[edytuj] Aspekty prawne
By ustalić rozpoznanie, osoba ubiegająca się o zmianę płci znajduje się co najmniej dwa lata pod obserwacją psychologiczną. Tożsamość seksualna musi się wówczas utrzymywać stale i nie może być przejawem innego zaburzenia psychicznego; różnicuje się diagnozę ze schizofrenią, homoseksualizmem, transwestytyzmem oraz nieprawidłowościami interseksualnymi (genetycznymi lub chromosomalnymi). Po postawieniu diagnozy można ubiegać się o rozpoczęcie procesu zmiany płci, który kończy decyzja sądu o zmianie tożsamości.
[edytuj] Znani transseksualiści
- Christine Jorgensen - pierwsza osoba, która otwarcie zaczęła mówić o swojej operacji zmiany płci.
- Lynn Conway - amerykańska specjalistka od programowania, rzecznik praw transseksualistów.
- Brandon Teena - bohater filmu Nie czas na łzy,
- Dana International - izraelska piosenkarka, zwycięzczyni Eurowizji.
- Vladimir Luxuria - włoska posłanka z Partii Komunistycznej.
- Miriam Rivera - bohaterka reality show Wszystko o Miriam (przed końcową operacją).
