Trałowce projektu 206F

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Trałowce projektu 206F to seria polskich trałowców bazowych, nazywanych też typem Orlik od pierwszego okrętu serii, a w kodzie NATO typem "Krogulec".

Wcielenie do Polskiej Marynarki Wojennej 12 trałowców bazowych projektu 254, budowanych według projektu radzieckiego, pozwoliło na zastąpienie trałowców starszych typów. W celu dalszego wzmocnienia sił przeciwminowych, Dowództwo PMW postanowiło zbudować drugi dywizjon trałowców nowego projektu, opracowanych tym razem w Polsce w CBKO-2. W efekcie, zamówiono 12 nowych trałowców, które uzyskały oznaczenie projektu 206F. Głównymi projektantami byli inż. Henryk Andrzejewski i inż. Dionizy Wiśniewski.

Serię 12 okrętów projektu 206F zbudowano w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Budowę rozpoczęto w 1961 roku, a poszczególne trałowce weszły do służby w latach 1963 - 1967. Nadano im nazwy: OORP Orlik (613), Krogulec(614), Jastrząb (615), Kormoran (616), Czapla (617), Albatros (618), Pelikan (619), Tukan (620), Flaming (621), Rybitwa (622), Mewa (623) i Czajka (624). Utworzyły one 13. Dywizjon Trałowców 9. Flotylli Obrony Wybrzeża na Helu.

W latach 1989 - 1994 wycofano ze służby 7 trałowców tego typu, w roku 2000 wycofano kolejne 2. Pozostałe trzy: ORP Flaming, ORP Czajka i ORP Mewa zostały natomiast gruntownie zmodernizowane i przebudowane na niszczyciele min, przy czym oznaczenie projektu zmieniono na projekt 206FM.

Trałowce projektu 206F mogły poszukiwać pól minowych za pomocą podkilowej stacji hydrolokacyjnej MG-11M. W latach 90. niektóre okręty otrzymały nowocześniejszą polską holowaną stację hydrolokacyjną SHL-200. Niszczenie min prowadzone było za pomocą trałów kontaktowych, akustycznych i elektromagnetycznych. Trałowanie można było prowadzić do prędkości 12 węzłów. Stalowy kadłub o wzmocnionej konstrukcji miał zapewnić podwyższoną odporność na wybuchy podwodne. Uzbrojenie artyleryjskie okrętów zostało ograniczone tylko do małokalibrowych armat przeciwlotniczych, które służyły także do rozstrzeliwania wytrałowanych min. W latach 80. uzbrojenie uzupełniły dwie poczwórne wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych bliskiego zasięgu Strzała 2M, lecz nie był to już wówczas skuteczny środek walki przeciw nowoczesnym samolotom. Trałowce mogły również w ograniczonym zakresie zwalczać okręty podwodne za pomocą bomb głębinowych. Ciekawostką jest, że początkowo na trałowcach tych zamontowano importowane z Włoch (kraju NATO) silniki Fiat. Na części trałowców (614, 619, 620 i 621)zostały one później w toku eksploatacji wymienione na silniki Zgoda- Sulzer.

[edytuj] Dane

wyporność: standardowa - 526 ton; pełna 470 ton
wymiary: długość - 58,2 m; szerokość - 7,7 m; zanurzenie - 2,14 m
napęd:
- początkowo: 2 silniki Diesla Fiat 2312SS o mocy nominalnej 1400 KM, maksymalnej 1800 KM,
- później na części okrętów: 2 silniki Diesla Sulzer 6AR25/30 o mocy 1100 KM,
dwie śruby nastawne systemu LIPS śruby
osiągi:
- prędkość maksymalna - 18,4 węzła
- zasięg - 2000 mil morskich
uzbrojenie:
- 3 podwójnie sprzężone działka przeciwlotnicze kaliber 25 mm 2M3M
- 2 poczwórne wyrzutnie Fasta-4M przeciwlotniczych pocisków rakietowych bliskiego zasięgu Strzała 2M (zapas 16 rakiet) (dodane w latach 80-tych)
- 2 zrzutnie bomb głębinowych z zapasem 12 bomb
- 8 - 16 min morskich (w zależności od typu)
wyposażenie trałowe:
- trał kontaktowy MT-2
- szybkobieżny głębokowodny trał akustyczny BGAT
- trał elektromagnetyczny TEM-PE2, początkowo TEM-52M
załoga: 49