Tlazolteotl
Z Wikipedii
Tlazolteotl (nah.: "bogini niepokoju" ) - bogini miłości, rozkoszy i płodności u Indian Huasteków. W mitologii azteckiej nazywano ją Ixcuina
[edytuj] Zobacz Ixcuina
Wymienność imion tej bogini z Ixcuina przyprawia nie lada problemów dzisiejszych naukowców. Nie wątpliwie jest to jedna i ta sama bogini. Również i w czasach konkwisty problem ten prowadził do wielu nieporozumień do dziś odczuwalnych. zwłaszcza jej podwójna natura - jak większość bogów Azteków była nie zrozumiana.
Hiszpanie, gdy odkryli kult tej bogini stwierdzili, że jej świątynie są ośrodkami prostytucji, do których kierowano dziewczęta i tam uczono najbardziej wyrafinowanych technik seksualnych. Po takim szkoleniu były przekazywane do koszar wojskowych a gdy dziewczęta traciły swą świeżość były składane w ofierze swojej bogini. Raz w roku, w miesiącu Izcalli, w dniu poświęconym Tlazolteotl, we wszystkich świątyniach odzierano żywcem ze skóry młodych mężczyzn, a ich skórą owijano nagie posągi bogini. Konkwistadorzy twierdzili, że w pozostałe dni posagi stały nagie a bogini latała na miotle z nożem ofiarnym, odciętą głową węża i bijącym ludzkim sercem[1]
Posiadała również inne atrybuty. Była boginią piękną a jej uroda powodowała, że musiała nosić maskę na twarzy gdyż każdy, kto ją zobaczył, giną od jej uroku. Legenda mówi, że dawno temu w miesiącu Izcalli przybyły na ziemie demoniczne reprezentantki bogini Tlazolteotl – Ixcuiname, które złożyły w ofierze swych huasteckich mężów, strzelając do nich z łuku. To wydarzenie dało początek zwyczajowi, który odgrywano odtąd corocznie.
Bogini miała występować w czterech postaciach, zależnie od fazy księżyca i tak była młodą i beztroską kusicielką, kochanką Quetzalcoatla; boginią hazardu i niepewności; wielką Kapłanką spożywającą i niszczącą grzechy ludzkości i przestraszoną, zawistną starą kobietą, prześladującą i niszczącą młodość. Uważana była za patronkę wierności małżeńskiej i skromności niewieściej.
Tlazolteotl była Panią piątej godziny dnia i siódmej godziny nocy. Głównymi jej symbolami były węże i stonogi.