Tie-break
Z Wikipedii
Tie-break (ang. tie-breaker - przełamanie remisu) - rodzaj dogrywki w grach sportowych, w których nie jest dopuszczalne zakończenie meczu remisem, takich jak tenis ziemny i siatkówka.
[edytuj] Tie-break w siatkówce
W obecnych zasadach gry w siatkówkę tie-breakiem nazywa się piąty set meczu, którego stan po 4 setach wynosi 2:2. Tie-break jest zwykle krótszy niż zwykły set, bowiem rozgrywa się go do 15 punktów (zwykły set do 25) z różnicą co najmniej dwóch punktów. W przypadku równowagi 14:14 gra jest kontynuowana aż do uzyskania różnicy 2 punktów (16:14, 17:15, ...)
[edytuj] Tie-break w tenisie
W tenisie tie-break został wprowadzony w połowie lat 70. ubiegłego wieku, na wniosek Jamesa van Alena jako trzynasty, decydujący gem w secie w którym doszło do wyniku 6:6. Wcześniej w takiej sytuacji grano do dwóch gemów przewagi - 8:6, 9:7, itd., co często bardzo przedłużało mecze czyniąc je niewygodnymi do transmitowania na żywo. Tie-breaka, a w konsekwencji całego seta wygrywa zawodnik który pierwszy uzyska w nim 7 punktów i jednocześnie ma co najmniej 2 punkty przewagi nad przeciwnikiem. W przeciwnym razie gra toczy się dalej, aż do uzyskania 2 punktów różnicy.
W tie-breaku pierwszy serw ma tenisista, który zaczynał serwować w danym secie. Zmiana serwisu następuje po pierwszym punkcie, a później kolejno po każdych dwóch rozegranych punktach. Stawia to serwującego w drugiej kolejności w nieco lepszej sytuacji, ponieważ pierwszy zdobywa on piłkę setową w przypadku kolejnego wykorzystywania atutu własnego serwisu przez obydwu graczy. Zmiana stron następuje po każdych 6 rozegranych punktach.
W zapisie meczowym wynik tie-breaku umieszcza się w nawiasie, często ograniczając się tylko do wyniku przegranego, np. 6:3, 7:6 (10-8) w skróconej formie zapisuje się jako 6:3, 7:6 (8).
W pierwszych latach po wprowadzeniu tie-breaka do tenisa nie obowiązywał on w decydującym secie (trzecim u kobiet, piątym u mężczyzn), tak aby dwie wymiany nie decydowały o losach całego meczu. Obecnie prawie we wszystkich zawodach przy stanie 6:6 w ostatnim secie jest grany tie-break. Wyjątek stanowią trzy z czterech turniejów wielkoszlemowych: Australian Open, Roland Garros i Wimbledon (zarówno w rozgrywkach kobiet jak i mężczyzn) oraz rozgrywki o Puchar Davisa (mężczyźni) i Puchar Federacji (kobiety).
Najdłuższy tie-break w historii tenisa został rozegrany 1 lipca 1985 roku, w turnieju debla w Wimbledonie, w meczu Gunnarson/Mortensen - Frawley/Pecci 6:3, 6:4, 3:6, 7:6 (26:24).
