Stanisława Leszczyńska
Z Wikipedii
Stanisława Leszczyńska (ur. 8 maja 1896 w Łodzi, zm. 11 marca 1974) – polska Służebnica Boża, położna w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau, absolwentka prywatnego progimnazjum Wacława Maciejewskiego w Łodzi.
Stanisława Leszczyńska była córką Jana i Henryki Zambrzyckich. Jej ojciec trudnił się zajęciami stolarskimi, a matka pracowała w fabryce Poznańskiego. W roku 1908 Stanisława wyjechała wraz z całą rodziną do Rio de Janeiro, gdzie mieszkała jej bliska krewna ze strony matki. Do kraju powróciła w 1910, podejmując przerwaną wyjazdem naukę w progimnazjum, które ukończyła w roku 1914. W czasie I wojny światowej pracowała w Komitecie Niesienia Pomocy Biednym.
17 października 1916 poślubiła Henryka Leszczyńskiego, drukarza, z którym miała później czwórkę dzieci: córkę Sylwię i synów: Bronisława, Stanisława i Henryka. W 1920 przeniosła się do Warszawy, gdzie zaczęła naukę w Szkole Położniczej, kończąc ją z wyróżnieniem w roku 1922.
Podczas II wojny światowej Stanisława Leszczyńska pełniła funkcję położnej w obozie w Oświęcimiu. Wcielenie do obozu spowodowane było pomocą, jakiej rodzina Leszczyńskich udzielała Żydom w łódzkim getcie. Do obozu trafiła, wraz z córką, po przesłuchaniach przez gestapo w dniu 17 kwietnia 1943 r. Funkcję położnej pełniła aż do momentu wyswobodzenia obozu przez Armię Czerwoną (26 stycznia 1945). Sprzeciwiała się mordowaniu nowonarodzonych dzieci, co w późniejszych czasach przyniosło jej uznanie ze strony środowisk katolickich. Swoje przeżycia z obozu opisała w książce Raport położnej z Oświęcimia, powstałej w roku 1957.
Zmarła 11 marca 1974 na nowotwór jelit, jej pogrzeb odbył się na łódzkim cmentarzu św. Rocha na Radogoszczy. W 1996 jej szczątki zostały przeniesione do kościoła pw. Wniebowzięcia NMP. Imię Stanisławy Leszczyńskiej od roku 1983 nosi Krakowska Szkoła Położnych. Jej wizerunek widnieje także na Kielichu Życia, złożonym na Jasnej Górze podczas uroczystości 2 maja 1982 roku.
