Stanisław Wroński
Z Wikipedii
Stanisław Wroński (ur. 17 czerwca 1916 w Sielcach, pow. Jędrzejów), (zm. 13 listopada 2003 w Warszawie); historyk, działacz państwowy w okresie PRL.
Ukończył studia w Szkole Partyjnej przy KC PZPR (1951), w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR (1953) oraz na UW (1957). Od 1944 członek PPR, następnie członek PZPR.
W latach 30. działacz ruchu młodzieży komunistycznej, podczas II wojny światowej uczestnik ruchu oporu na terenie Polski, Białorusi, Ukrainy i Słowacji. 1946-1949 sekretarz generalny Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR). 1951-1956 był wykładowcą w Szkole Partyjnej przy KC PZPR i w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR. 1957-1963 pracownik naukowy PAN oraz Wojskowego Instytutu Historycznego. 1963-1971 prezes i redaktor naczelny Spółdzielni Wydawniczej "Książka i Wiedza".
1964-1968 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR, 1968-1980 członek KC. 1971-1974 minister kultury i sztuki, 1974 minister bez teki (od lutego do czerwca). 1974-1987 redaktor naczelny pisma "Nowe Drogi". 1974-1985 członek Rady Państwa. 1969-1985 poseł na Sejm PRL V-VIII kadencji.
1972-1980 prezes zarządu głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, 1980-1987 przewodniczący zarządu głównego TPPR. Od 1987 przedstawiciel PZPR w redakcji miesięcznika "Problemy Pokoju i Socjalizmu" (w Pradze).
Odznaczony orderem Budowniczych Polski Ludowej.
