Skarga pauliańska
Z Wikipedii
Skarga pauliańska (także "akcja pauliańska", z łac. actio Pauliana) - rodzaj powództwa, którego treścią jest żądanie uznania danej czynności prawnej za bezskuteczną w stosunku do wierzyciela, którego sytuacja pogorszyła się wskutek tej czynności.
Instytucja ta wywodzi się z prawa rzymskiego. Jej rozwój był związany z przesuwaniem odpowiedzialności dłużnika z osobistej na majątkową. W polskim prawie skargę pauliańską przewidywały m.in. uchwała wielkopolska z 1400, konstytucja sejmowa z 1506, Zwód Goryńskiego z 1540 i Statuty Litewskie.
W prawie polskim cywilnym instytucję skargi pauliańskiej reguluje art. 59 oraz art. 527-534 Kodeksu cywilnego. Ma ona na celu ochronę wierzyciela, którego roszczenie może się okazać niemożliwe do zrealizowania na skutek zawarcia przez dłużnika umowy z osoba trzecią lub innej czynności prawnej. Umowa taka może powodować pogorszenie sytuacji dłużnika i decydować o jego wypłacalności względem wierzyciela. Wówczas zagrożony wierzyciel może wystąpić z powództwem o uznanie takiej umowy za bezskuteczną jeżeli strony umowy o jego roszczeniu wiedziały
Spis treści |
[edytuj] Przesłanki dopuszczalności powództwa pauliańskiego
[edytuj] Domniemania prawne
[edytuj] Pozycja procesowa stron
[edytuj] Skutki orzeczenia
Bibliografia: Jasińska M., Droga do skargi pauliańskiej, Gazeta Sądowa 1998, nr 3.
