Silnik średnioprężny
Z Wikipedii
Silnik średnioprężny (znany też pod nazwą silnik o zapłonie żarowym lub rzadziej "silnik żarowy ")— silnik spalinowy, konstrukcyjnie historyczny, w którym zapłon paliwa następuje w nagrzanej gruszce żarowej.
Nazwa silnik średnioprężny jest związana ze stopniem sprężania tego silnika, który jest wyższy niż w silnikach iskrowych (stąd niemożliwe jest jego zasilanie przy użyciu benzyny), a jednocześnie zbyt niski, jak na silnik wysokoprężny, co praktycznie uniemożliwia uzyskanie samozapłonu oleju napędowego w wyniku zbyt niskiej temperatury sprężonego w cylindrze powietrza.
Z tego powodu silniki te były (z reguły) zasilane naftą.
Silniki średnioprężne cechują się zaletami takimi jak:
- bardzo duża prostota budowy.
- niewrażliwość na czystość paliwa.
- duża trwałość.
Posiadają też i wady takie jak:
- bardzo duży ciężar jednostkowy.
- złą szybkobieżnością (bardzo leniwa reakcja na "dodanie gazu").
- niskie obroty pracy (nie więcej niż 1000 rpm, a zwykle nie więcej niż 500-600 rpm).
- bardzo mała moc jednostkowa.
- dość duże jednostkowe zużycie paliwa.
- bardzo kłopotliwym rozruchem zwłaszcza zimą (niezbędna jest lampa lutownicza do podgrzania gruszki żarowej).
- hałaśliwa praca.
Z powodu tych wad był stosowany zasadniczo do napędu stacjonarnych urządzeń i ciągników rolniczych np. Ursus C-45. W ich produkcji specjalizowała się firma Lanz Bulldog.
Silnik średnioprężny należy do silników o znaczeniu historycznym, jego rola była istotna tuż po zakończeniu II wojny światowej, w zniszczonym działaniami wojennymi kraju, gdzie nie było dostępu do specjalistycznych narzędzi a liczyła się prostota budowy i eksploatacji.
