Sefardyjczycy
Z Wikipedii
Sefardyjczycy (także Spaniolowie, Żydzi sefardyjscy - od hebr. ספרד Sefarad - Hiszpania i Portugalia) - określenie ludności żydowskiej zamieszkującej obszar Półwyspu Iberyjskiego, posługującej się dialektami judeo-romańskimi. W latach 1492-1498 zostali wypędzeni z tych obszarów i osiedli głównie we Włoszech, Holandii, w Maghrebie, na Bałkanach, Bliskim Wschodzie i w Ameryce Południowej. Od aszkenazyjczyków różnią się, obok języka (Sefardyjczycy - ladino, Aszkenazyjczycy - jidisz), rytuałem. Tworzyli niegdyś wpływową wspólnotę na terenie Turcji. Posiadają obecnie odrębnego Naczelnego Rabina w Izraelu. Współczesna wymowa hebrajska oparta jest na sefardyjskiej. Stanowią ok. 10% mieszkańców Izraela.
