Securitate

Z Wikipedii

Securitate z rum. "bezpieczeństwo" (właść. Departament Bezpieczeństwa Państwowego, rum. Departamentul Securităţii Statului) - tajna policja komunistycznej Rumunii (LRR, SRR), największa służba bezpieczeństwa w krajach Układu Warszawskiego pod względem stosunku liczby tajnych współpracowników do liczby mieszkańców.

[edytuj] Historia

Formalnie powstała na mocy dekretu 221/30 z 1948 roku, faktycznie służby działały jednak z pomocą KGB już od 1944 roku, czyli od momentu wkroczenia Armii Czerwonej na ziemie Królestwa. Oficjalnym zadaniem służb była "obrona demokratycznych zdobyczy ludu Rumunii i gwarancja bezpieczeństwa Republiki wobec wewnętrznych i zewnętrznych wrogów". Dyrektorem Securitate został generał Gheorghe Pintilie, faktyczna jednak władza pozostawała w rękach jego sowieckich zastępców, majorów: Alexandru Nicolschi i Vladimira Mazuru. Z początku dużą część pracowników i współpracowników Securitate stanowili dawni działacze "Królewskiej Policji Bezpieczeństwa" (rum. Direcţia Generală a Poliţiei de Siguranţă), szybko zastąpiono ich jednak lojalnymi komunistami.

Na początku 1949 roku przekrój społeczny w bezpiece przedstawiał się następująco: 64% pracowników stanowili robotnicy, 4% chłopi, 28% urzędnicy, 2% inteligencja, 2% niezidentyfikowani.

W 1951 roku liczba pracowników wzrosła pięciokrotnie - był to bowiem jednocześnie pierwszy rok zintensyfikowanej walki klasowej w Rumunii. Zakładano specjalne więzienia dla "wrogów ludu", do których zsyłano przeciwników politycznych (liberałów, konserwatystów, monarchistów, socjaldemokratów - klasyfikowanych jako amerykańscy faszyści, tajni współpracownicy RFN oraz wrogowie ZSRR i socjalizmu) bez nakazu sądowego, oskarżenia i procesu. W więzieniach wykańczano ludzi morderczą pracą lub po prostu zabijano na miejscu. W jednym z takich ośrodków, w Sighet, mieści się dziś muzeum komunistycznych represji.

W 1964 roku rząd ogłosił generalną amnestię i ok. 10 tys. więźniów mogło opuścić swe cele. Od tego czasu dumnie - kłamliwie - głoszono, że w Rumunii, w przeciwieństwie do krajów Zachodu, nie ma aktualnie żadnych więźniów politycznych.

W latach 70. bezpieka nasiliła atmosferę antyszpiegowskiej psychozy w kraju: mieszkańców Rumunii zobowiązano do masowego donoszenia na swych znajomych, współpracowników itp. pod hasłem "wypełniania patriotycznego obowiązku". W ciągu 24 godzin trzeba było poinformować służby o każdym zetknięciu się z cudzoziemcem, na posiadanie radia trzeba było uzyskać zezwolenie.

Pod koniec rządów Nicolae Ceauşescu Securitate nie zachowywało już pełnej lojalności w stosunku do Partii, choć nadal często zdarzało się oddawanie strzałów wobec demonstrujących, bezbronnych ludzi. Komendant armii Vasile Milea odmówił jednak otworzenia ognia do demonstrantów, za co został osobiście zastrzelony przez Ceauşescu.

[edytuj] Wydziały Securitate

• Generalny Dyrektoriat Operacji Technicznych

Kluczowa część służb. Utworzony za sowiecką radą i pomocą w 1954 roku, monitorował wszelkie środki elektronicznej komunikacji na terenie Rumunii i poza jej granicami. Podsłuchiwano telefony, instalowano podsłuchy w prywatnych mieszkaniach i zakładach pracy, dokonywano zagłuszania antyradzieckich i antykomunistycznych radiostacji.

• Dyrektoriat Kontrwywiadu

Miał za zadanie inwigilację przyjeżdżających do Rumunii cudzoziemców oraz przeciwdziałanie nawiązywaniu przez nich kontaktów z mieszkańcami SRR. Jeśli kontaktu nie udało się zerwać, podlegał on inwigilacji.

• Dyrektoriat Więziennictwa

Obsługiwał więzienia.

• Dyrektoriat Bezpieczeństwa Wewnętrznego

Miał za zadanie wykrywanie przeciwników ustroju w łonie Partii i poza nią. Inwigilował intelektualistów, księży oraz wszelkich wrogów ludu.

• Narodowa Komisja Wiz i Paszportów

Kontrolowała wszelkie wjazdy i wyjazdy do/z Rumunii.

• Dyrektoriat Żołnierzy Bezpieczeństwa
• Dyrektoriat Milicji
• Agencja Ochrony Rządu