Roman Rencki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Roman Rencki, pierwotnie Kamyk (ur. 19 lipca 1867 w Rzeszowie, zm. 4 lipca 1941 we Lwowie), lekarz polski, profesor Uniwersytetu Lwowskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności.

Pochodził z rodziny chłopskiej, był synem Jana Kamyka i Rozalii; nazwisko Kamyk zmienił na Rencki w 1894. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie, w latach 1885-1890 studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pod kierunkiem Władysława Antoniego Gluzińskiego obronił w 1894 doktorat wszech nauk lekarskich, był następnie asystentem kliniki internistycznej UJ. Brał aktywny udział w walce z epidemią cholery w Krakowie w 1894. W 1897 wspólnie z Gluzińskim przeniósł się na Uniwersytet Lwowski, gdzie był asystentem kliniki internistycznej, a w 1902 habilitował się (praca O czynności żołądka przy wrzodzie i zwężeniu dobrotliwym po zabiegach operacyjnych) i został docentem. W 1907 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a w 1920 na profesora zwyczajnego i kierownika I i II kliniki internistycznej we Lwowie; w latach 1924-1926 był dziekanem Wydziału Lekarskiego. Ponadto kierował oddziałem chorób wewnętrznych szpitala powszechnego we Lwowie (1897-1920). Wobec przekroczenia wieku emerytalnego przez pewien czas pracował za specjalną zgodą Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego; w październiku 1939 został przeniesiony na emeryturę przez władze radzieckie i wkrótce aresztowany pod zarzutem, że finansowo wspierał polską konspirację niepodległościową. Przebywał w więzieniu aż do wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej. Uratował się wprawdzie przed rzezią więźniów przeprowadzoną przez NKWD, ale kilka dni później - w nocy z 3 na 4 lipca 1941 został przez hitlerowców aresztowany i bez sądu zamordowany wraz z grupą 25 polskich profesorów i członków ich rodzin na Wzgórzach Wuleckich. Obok Adama Sołowija był jednym z najstarszych zamordowanych profesorów.

W 1934 został powołany na członka-korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności. Przez pewien czas pełnił funkcję prezesa Lwowskiego Towarzystwa Lekarskiego (później został jego członkiem honorowym); członkostwem honorowym wyróżniły go Towarzystwa Lekarskie w Lublinie i Częstochowie. Wspierał materialnie lwowskich studentów medycyny. Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta. Z małżeństwa z Pauliną z Brodów miał troje dzieci - synów Zygmunta (lekarza) i Lesława (prawnika) oraz córkę Marię (I voto Dąbrowską, II voto Dubanowiczową).

W pracy naukowej zajmował się hematologią, gastrologią oraz takimi chorobami, jak białaczka, gruźlica czy malaria. Doprowadził do wysokiego poziomu dom zdrojowy w Morszynie, organizował sanatoria przeciwgruźlicze dla młodzieży akademickiej. Miał liczne grono uczniów (m.in. Jan Grek). Opublikował m.in.:

O wartości odżywczej i leczniczej mleka (1898)
Trzy przypadki rwy kulszowej, leczone za pomocą pędzlowania skóry zagęszczonym kwasem solnym (1898)
Barwione preparaty pasożytów zimnicy trzeciaczkowej (1898)
O leczeniu gruźlicy przetworami złota (1926)
O obrazie klinicznym grypy hiszpańskiej (1918)
O policytemii (1907)