Rewolucja angielska
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Jeśli możesz, dodaj je teraz.
Spis treści |
[edytuj] Rewolucja Angielska
[edytuj] Przyczyny
Nieudolna polityka Stuartów – Jakuba I i Karola I, miernych i rozrzutnych władców, którzy nie potrafili rozwinąć dialogu z większością poddanych; zahamowanie rozwoju gospodarczego i ekonomicznego spowodowane wojną trzydziestoletnią oraz nieudolną polityką dworu i istnieniem monopoli; dysproporcja w rozwoju ekonomicznym pomiędzy zacofaną północą i zachodem, a rozwiniętym południem i wschodem; niedokończone przekształcenia ekonomiczne i gospodarcze; konflikty religijne pomiędzy anglikanami (popierającymi dwór i króla), a purytanami (zwolennicy kapitalizmu, antykrólewscy); konflikt pomiędzy klasami społecznymi zwłaszcza nowymi, a dynastią Stuartów; niezadowolenie społeczne; próba narzucenia anglikanizmu Szkotom. To wszystko doprowadziło do wojny domowej a w konsekwencji do upadku stuartyzmu.
[edytuj] Wojna domowa
Próba narzucenia anglikanizmu w Szkocji doprowadziła do buntu i wybuchu walk. To zmusiło Karola I do zwołania parlamentu w 1640 roku. Monarcha liczył na zgodę parlamentu w sprawie nałożenia nowych podatków, jednak parlament zdominowany przez opozycję nie poparł propozycji i domagał się zawarcia pokoju ze Szkocją. Propozycje te nie spodobały się królowi i po zaledwie trzech tygodniach obrad rozwiązał parlament. Od tego wydarzenia nazwano go Parlamentem Krótkim. Na tym ruchu monarcha nic nie zyskał, gdyż parlament nie uchwalił żadnych ustaw, a po drugie Karol nie otrzymał pożyczki od City londyńskiej. W tym samym czasie nastąpił bunt mieszczaństwa wobec monopoli, domagało się ono wolnego handlu i swobody produkcji. Król natychmiast rozwiązał zgromadzenie, które nazwano Parlamentem Krótkim. Jednak brak pieniędzy z tytułu podatków zmusił monarchę tym samym przyznającego się do klęski, do ponownego zwołania zgromadzenia, które już nie pozwoliło na rozwiązanie, trwał przez 13lat i nazwany został Parlamentem Długim. Zgromadzenie to było zdominowane przez opozycję, której przewodniczyli John Pym, John Hempden, Oliver St. John, William Lenthall i Oliver Cromwell. Doszło do ustanowienia reform godzących w absolutyzm, a umacniających pozycję opozycji. W swoich obradach parlament zniósł represyjne sady królewskie, uznał za nieważne podatki nałożone i pobierane przez króla bez zgody parlamentu, rozpuścił armię królewską, a doradców monarchy, głównych przeciwników rewolucji, Thomasa Strafforda i arcybiskupa Canterbury Williama Lauda skazał na karę śmierci. Nie podano powodów, gdyż sprytny Pym wydobył prawo z czasów Tudorów pozwalające na skazanie na śmierć osoby na podstawie ogólnego oskarżenia. Wystosowano o władcy tzw. Wielkie Napomnienie, które wytykało królowi wszystkie przekroczenia władzy, jakich się dopuścił. Odbyło się nad nim głosowanie i 22 czerwca 1641 ponad połowa izby stwierdziła, że osiągnęli to, co trzeba, a dalsze uchwały idą za daleko i oznaczają rewolucję. Sytuacja nieco poprawiła się w związku z powstaniem irlandzkim, uchwalono podatki na wojnę, a władca miał osobiście stanąć na czele armii, ale źle zaplanował swoją walkę. Otóż chciał pojmać opozycjonistów, co mu się nie udało, gdyż zostali oni ostrzeżeni. Tracący władzę nad państwem Karol I 10 stycznia 1642 opuścił Londyn, a 22 sierpnia wypowiedział wojnę parlamentowi ze swego zamku w Nottingham. Nastąpiły starcia pomiędzy zwolennikami króla zwanymi kawalerami: anglikańska i katolicką starą szlachtą, nielicznymi chłopami, artystami i intelektualistami, a okrągłogłową armią parlamentu: purytańską nową szlachtę i średnio zamożne mieszczaństwo. Zastanawiające jest też, że w części południowo-wschodniej najwięcej zwolenników miał król, a północno-zachodniej parlament. Ten podział miał ścisły związek z rozwojem gospodarczym tych regionów. Początkowo w starciach zwycięstwa odnosili zwolennicy króla. Tak stało się 23.10.1642 w pierwszej bitwie u podnóża gór Edgehill w hrabstwie Warwick. Wojska królewskie od końca 1642 do 1643 zdobyły Oksford, Bristol, południowo-zachodnią Anglię, znaczną część hrabstw York i Lancaster. Wkrótce jednak sytuacja zmieniła się. Sukcesem okazała się obrona Gloucester w lecie 1643, a także dołączenie się Szkocji do rewolucji za pomocą sojuszu. Jednak największy sukces stał się za sprawą Olivera Cromwella znakomitego dowódcy, który stanął na czele armii parlamentu. Utworzył sprawny pułk kawalerii składający się z tzw. Yeomenów (wolnych dzierżawców ziemi, drobnych właścicieli ziemskich i rzemieślników), a także jazdy konnej (zwanej żelaznobokimi od ich odzienia). Jego organizacja polegała na żelaznej dyscyplinie i równości żołnierzy wobec innych, a także ich fanatyzm religijny. Na wzór tego pierwszego pułku zaczęto szkolić także inne oddziały, z których powstała armia nowego wzoru, która odniosła zwycięstwo za zwycięstwem. Pierwsze małe sukcesy pod Gratham, Gainsbourgh i Winceby w drugiej połowie 1643 roku, następnie 2.07.1644 w bitwie pod Marston Mo-or w Yorkshire. Ostateczne zwycięstwo nastąpiło w 1645 pod Naseby, gdzie w decydującej walce z wojskiem koronnym armia nowego wzoru święciła tryumfy. Pod wpływem przegranej król uciekł do Szkocji. Z kolei w obozie independentów zaczął się zarysowywać rozłam, wskutek którego powstali levellerzy (zrównywacze), których przywódcą stali się John Lilbourne, Richard Overton i William Walwyn. Wbrew swojej nazwie występowali oni przeciwko przywilejom feudalnym, wysuwali ideę suwerenności narodu, która objawić miała się w powszechnym prawie wyborczym, żądali zniesienia monopoli, patentów i wybranych podatków, a także postulowali zmniejszenie podatków dla niezamożnych podatników. Swój program przedstawili oni w traktacie „Porozumienie Ludzi” z 1647roku. Napięcie pomiędzy parlamentem, a armią osiągnęło tak wysoki stopień, że Cromwell musiał działać. Wyruszył ze swoją armią i zajął 6 września 1647r. po raz pierwszy Londyn, rozbił zwycięski obóz prezbiterianów, co poskutkowało ucieczką większości prezbiterian znajdujących się w parlamencie.
[edytuj] Druga wojna domowa
W kraju zaś zaczęły wzrastać nastroje rojalistyczne związane z chęcią skończenia wojny, ustabilizowania kraju. Były one podsycane przez króla i jego zwolenników, którzy obarczali winą rewolucjonistów za taki stan rzeczy. Rojalistyczna rewolta jak nazwana została druga wojna domowa została rozpoczęta w lutym 1648 przez Walię. Główne miejsca powstania skoncentrowały się w hrabstwie Kent, a także Londynie. Oliver Cromwell wspólnie z Thomasem Fairfaxem, jego formalnym przełożonym, rozpoczął walkę z rojalistami, a także ich sprzymierzeńcami Szkotami. Każdy z dowódców działał w innym regionie, Fairfax szybko uporał się z powstańcami z Kent, natomiast Cromwell miał trudniejsze zadanie. Odniósł zwycięstwa nad zwolennikami króla w maju 1648 pod Cardiff w Walii, a następnie nad angielsko-szkocką armią dowodzoną przez Langdale’a i Hamiltona 17 sierpnia tego samego roku w bitwie pod Preston w Lancashire. Wojna skończyła się zwycięstwem independentów. Cromwell ruszył na północ przekraczając granicę Szkocji, a następnie wkraczając tryumfalnie do Edynburga.
[edytuj] Anglia pod rządami Olivera Cromwella
W grudniu 1648 roku Cromwell na czele zwycięskiej armii uroczyście wkroczył do Londynu. Z parlamentu usunięto prezbiterianów – zwolenników ugody z monarchą. Izba Lordów przestała odgrywać jakąkolwiek rolę, a Izba Gmin została uszczuplona z 200 do 50 posłów, przedstawicieli radykalnego odłamu purytanizmu, opowiadającego się za niezależnością parlamentu. W 1647 roku, dwa lata po ucieczce Karola I do Szkocji, w zamian za sowitą zapłatę Szkoci wydali króla parlamentarzystom. Parlament, zwołany w uszczuplonym składzie (skąd nazwa „parlament kadłubowy”), uznał Karola I winnym zdrady i jako „tyrana, zdrajcę, mordercę i wroga publicznego” skazał na śmierć. Egzekucję przez ścięcie wykonano 30 stycznia 1649. Po kilku miesiącach parlament ogłosił Anglię republiką i rozwiązał Izbę Lordów. Pełnię władzy dzierżył Oliver Cromwell, który prowadząc zręcznie politykę zagraniczną i handlową zdobył zaufanie Anglików. Cromwell kontynuował kampanię przeciwko Szkocji i Irlandii, a wojenne zdobycze przekazywał zwolennikom republiki. Jego celem była też reforma kościoła w stronę kalwińsko-purytańską. W 1651 uchwalono Akt Nawigacyjny mający ogromne znaczenie dla gospodarki angielskiej. Zezwalał on na import towaru do Anglii tylko na statkach angielskich lub należących do kraju, z którego pochodziły towary importowane. Akt skierowany był więc głownie przeciw Holandii, która w tamtym czasie była największym pośrednikiem w handlu międzynarodowym. W 1653 Cromwell rozpędził nieudolnie rządzący parlament kadłubowy i przyjął godność Lorda Protektora stając się dyktatorem. W 1657 zaproponowano mu przejęcie korony, jednak odmówił, gdyż nie potrzebował tytułu królewskiego, by rządzić. W 1658 Cromwell zmarł na malarię. Stanowisko Lorda Protektora przejął po nim jego syn Ryszard. W 1659, gdy mieszczaństwo i nowa szlachta mieli już dość dyktatury, Ryszard musiał ustąpić i ponownie powołany został parlament.
[edytuj] Konsekwencje
[edytuj] Restauracja Stuartów
Tron obiecano na nowo Stuartom, pod warunkiem jednak zatwierdzenia wolności sumienia, uznania nienaruszalności dóbr nabytych w czasie rewolucji oraz wyrzeczenia się dążeń do władzy absolutnej. W 1660 roku na króla został wybrany przez parlament Karol II Stuart. Władca represjonował przywódców rewolucji i sprawców śmierci swojego ojca, a jednocześnie prowadził efektywną politykę handlową i kolonialną. Odrestaurował Izbę Lordów i uzupełnił Izbę Gmin. Zdobył poparcie grupy polityków-arystokratów (później nazwaną torysami). Właściwie cofnął wszystkie postanowienia i ustawy rewolucjonistów. Pojawiła się w tym czasie (nazwana później Wigami) grupa możnych mieszczan. Ich sukcesem stało się uchwalenie Habeas Corpus Act w 1679roku, ustawa ta gwarantowała wszystkim nietykalność osobistą, dopiero po uzyskaniu pisemnego nakazu sądu można było aresztować daną osobę. Następcą Karola stał się jego brat Jakub II, jednak nie potrafił on przedłużyć polityki swojego brata. Dążył do przywrócenia katolicyzmu (sam był gorliwym katolikiem), chciał ograniczyć rolę parlamentu i wprowadzić monarchię absolutną. Przez to stracił zaufanie całego społeczeństwa. Widząc społeczne niezadowolenie król uciekł do Irlandii, gdzie utworzył wojska mając zamiar na odzyskanie tronu. W 1688 roku Wigowie i torysi zaproponowali jednak koronę córce Jakuba II, Marii, protestantce. Po stosunkowo krótkich walkach w Irlandii wojska zdetronizowanego monarchy zostały pokonane.
[edytuj] Demokracja parlamentarna
W 1689 roku parlament przyjął Ustawę o prawach, na jej mocy zagwarantowana została przewaga parlamentu nad monarchą, zapewniała swobodę obrad parlamentu, wpłynęła ona na kształt ustroju politycznego, król bez zgody parlamentu nie miał prawa wydawać ustaw, nakładać podatków, a także tworzyć lub utrzymywać armii w czasie pokoju. W 1701 roku przyjęty został Akt o następstwie tronu, na mocy, którego w razie bezpotomnej śmierci następczyni tronu Anny Stuart tron miała przejąć dynastia niemieckich książąt Hanoweru, a także wprowadzała obowiązek kontrasygnaty, co oznaczało, że żaden dokument królewski nie miał mocy prawnej bez drugiego podpisu. Miał złożyć go premier lub odpowiedni minister odpowiadający za resort, którego dana ustawa dotyczy. Teraz odpowiedzialność za wszystkie ustawy ponosił ten, który kontrasygnował. Królowi pozostały jedynie kompetencje zwoływania i rozwiązywania parlamentu, a także mianowanie członków Izby Lordów. Kontrasygnaty monarchy potrzebowały z kolei uchwały parlamentu. Wszystkie przyjęte przez parlament akty położyły podwaliny pod nowy ustrój Anglii- demokrację szlachecką. W tym czasie było to pierwsze państwo o takim ustroju politycznym. Dominującą rolę w nim odgrywała nowa szlachta (gentry) oraz średnio zamożne mieszczaństwo- burżuazja.
