Ramanudźa
Z Wikipedii
Ramanudźa (1017-1137) - hinduski filozof, największy święty wisznuickiej śri sampradaji, uczeń Jamunaćarji.
Urodził się Śriperumbudur k. Kanci jako Ilaja Perumal, syn Aśury Keśawy Somajadźina i Kantimati. Był orędownikiem filozofii Waśiśtadwejty. Z wyjątkiem dwudziestoletniego okresu wypełnionego misjonarskimi podróżami, rezydował w jednej ze świątyń w Śri Rangam i całe życie poświęcił jej rozwojowi, czyniąc ją najważniejszym ośrodniek kultu śri wisznuitów.
[edytuj] Doktryna
Ramanudźa sformułował nurt zwany Waśiśtadwejta. Do podstawowych jego założeń należą tezy:
- Bóg nie jest pozbawiony cech (jak nirguna brahman Śankary);
- Istnieją trzy rodzaje realnych bytów:
- Bóg stanowi podstawę egzystencji, kontroluje i utrzymuje materię i wszystkie żywe istoty;
- Tożsamość Absolutu nie jest absolutną jednią;
- Istnieją różnicę pomiędzy Bogiem, materią i duszami, ale funkcjonują one jako organiczna jedność (Bóg i dusze są identyczne jakościowo);
- Przyczyną Sprawczą jest połączona forma Lakszmi Narajana, będąca opisywanym przez Upaniszady Brahmanem.
[edytuj] Literatura
Do naważniejszych jego prac należą:
- Siddhitraja składająca się z trzech części: Atmasiddhi, Iśwarasiddhi i Samwitsiddhi,
- Śri-bhasja będąca komentarzem do Wedanta sutry,
- Gita-bhasja będąca kontarzem do Bhagawad Gity,
- Wedartha-sangraha będące zbiorem stwierdzeń wedyjskich z koemantarzami z Upaniszadów,
- Śri-ranga-gadja - zbiór modlitw ku czci Wisznu.
Zobacz też: Ćajtanja Mahaprabhu, Madhwa, Nimbarka, Śankara, Wallabha, Wisznuswami.