Wikipedysta:Paulina Stasiak/brudnopis
Z Wikipedii
Jeśli możesz, dodaj je teraz.
Olha Kobyliańska, ukr. Кобилянська Ольга Юліанівна (ur. 27 listopada 1863, zm. 21 marca 1942) – ukraińska pisarka, publicystka i tłumaczka.
Obraz wiejskiego życia, ukazanie jego socjalno-psychologicznych oraz moralno-etycznych problemów stanowił drugi ważny wątek w twórczości pisarki. W swoich dziennikach (Szczodennyky, 1883-1891) pisarka zaświadcza o wyraźnym zainteresowaniu sprawami wsi. W noweli Żebraczka (1895) opisuje życie człowieka z ludu, który zostaje bez środków do życia i utrzymuje się z jałmużny. W 1902 Kobyliańska wydaje powieść Ziemia (Zemlia), która stała się jednym z najwybitniejszych utworów ukraińskiej literatury o życiu wsi. Innymi jej utworami z tego zakresu są nowele: Bank ziemski (Bank rustykalnyj, 1895), Na polach (Na poliach, 1898 ), U św. Iwana (U sw. Iwana, 1896), Niekulturalna (Nekulturna, 1897). W napisanych na początku lat 90. utworach (Akordy, Chrest oraz Misiać) pisarka zwraca się ku zjawiskom abstrakcyjno-symbolicznym. Realistyczne i romantyczne tendencje pisarskie Kobyliańskiej harmonizują ze sobą w jednej z najlepszych jej powieści W niedzielę rano zielę zbierała (W nediliu rano zillia kopała, 1909), która została przełożona na wiele języków (m.in. na polski i na angielski) oraz wielokrotnie była inscenizowana. Kobyliańska drukuje swoje utwory na łamach czasopism „Świat” („Swit”) oraz „Ukraińska chata”(„Ukrajinśka chata”).
Twórczość Kobyliańskiej w latach 20. i 30. XXw., kiedy południowa Bukowina znalazła się w granicach Rumunii, popadła w izolację ze względu na prześladowania, jakie skierowano przeciwko językowi i kulturze ukraińskiej. Kobyliańska nawiązała wówczas kontakt z młodzieżowym czasopismem „Promień” („Promiń”), ze lwowskim miesięcznikiem „Nowe szlaki” („Nowi szliachy”) oraz charkowskim wydawnictwem Ruch, w którym w l. 1927-29 wyszły w dziewięciu tomach jej Utwory. Twórczość Kobyliańskiej tego okresu zawiera nową, wojenną tematykę: List skazanego żołnierza do żony (Łyst zasudżenoho wojaka do swojeji żinky, 1917); Nazustricz doli 1917; Zijszow z rozumu, 1923). W niektórych z nich pisarka powraca do moralno-etycznej problematyki obecnej w jej wczesnej twórczości, na przykład motyw zgubnego wpływu ziemi jako własności zawarty w Zemli kontynuowany jest w utworze Wilczyca (Wowczycha, 1923). W tym czasie Kobyliańska ulega wpływom symbolizmu, który pojawia się w utworach z lat 1920-1930, takich jak Sen (Snyt’sia), Preswiata bohorodyce, pomyłuj nas!. W powieści Apostoł czerni (1936) pisarka w pewnym stopniu idealizuje duchowieństwo na Bukowinie. Odrębny rozdział jej twórczości stanowią wspomnienia i publicystaka napisane w czasach władzy radzieckiej.
Kobyliańska w ciągu niemal pół wieku napisała dziesiątki opowiadań, noweli, powieści, arykułów i tłumaczeń, pozostawiła również po sobie liczną korespondencję (m.in. z Łesią Ukrainką i Wasylem Stefanykiem). Duża część jej utworów napisana została w języku niemieckim, które w 1901 r. zostały zebrane w zbiorze Kleinrussische Novellen.
