Park Szczytnicki
Z Wikipedii
Park Szczytnicki – jeden z największych parków Wrocławia zajmujący powierzchnię około 100 ha. Położony jest na wschód od Starej Odry, na terenie dawnej wsi Szczytniki, włączonej w obręb miasta. Park ma charakter krajobrazowy i duże walory kompozycyjne oraz dendrologiczne (około 400 gatunków drzew i krzewów).
O terenie, na którym znajduje się dzisiaj Park Szczytnicki pierwsza pisemna wzmianka pochodziła z 1204 roku. W roku tym księżę Henryk I Brodaty ofiarował klasztorowi św. Wincentego wieś Stitnic gdzie wyrabiano szczyty, czyli tarcze dla książęcej drużyny. Wieś zamieszkiwali również rybacy i rolnicy zaopatrujący Wrocław w ryby, płody rolne, warzywa i owoce. W 1318 zakonnicy sprzedali wieś radzie miejskiej Wrocławia. Wieś była najstarszą posiadłością miasta, niegraniczącą bezpośrednio z jego murami. Obok Szczytnik powstało w XVI wieku Dąbie, w roku 1660 Nowe Szczytniki, a siedemnaście lat później Rakowiec.
Las na terenie Szczytnik już w połowie XVIII w. cieszył się powodzeniem wśród wrocławian. W 1783 roku Fryderyk Ludwik Hohenlohe – Engelfingen komendant garnizonu wrocławskiego wykupił go i założył tu jeden z pierwszych parków na kontynecie europejskim urządzonych w stylu angielskim. Park został zdewastowany przez żołnierzy napoleońskich podczas oblężenia miasta.
W parku znajduje się Ogród Japoński założony w latach 1909-1912, w związku z Wystawą Stulecia z 1913 roku, z inicjatywy hrabiego Fritza von Hochberga i zaprojektowany przez japońskiego ogrodnika Mankichi Arai. Niestety po wystawie zabrano większość z wypożyczonych detali, decydujących o japońskim charakterze ogrodu. W 1996 roku przy współpracy ambasady japońskiej i ogrodników z Nagoi rozpoczęto prace przywracające ogrodowi japoński charakter. Współcześnie jest to już Ogród Japoński nie tylko z nazwy. Stanowi unikalny w Europie żywy fragment japońskiej kultury.
Na terenie Parku Szczytnickiego znajduje się również drewniany kościół z przełomu XVI i XVII wieku, pod wezwaniem świętego Jana Nepomucena. Zbudowany przez cieśli ze Starego Koźla tam też początkowo stał. W XVIII w. został przeniesiony do Kędzierzyna, a stamtąd w 1913 r. do Wrocławia, pod kierownictwem wrocławskiego architekta Theo Effenbergera. On też polecił zrekonstruować drewniane podcienie i całość otoczył drewnianym płotem.
