Paradise Lost
Z Wikipedii
| Paradise Lost | |
| Rok założenia | 1988 |
| Pochodzenie |  Wielka Brytania |
| Gatunek | Death metal, Doom metal, Gothic metal |
| Strona internetowa | |
Paradise Lost - grupa metalowa powstała w 1988 roku w Halifax w Anglii. Zespół bywa zaliczany do pionierów doom-death metalu oraz metalu gotyckiego. W późniejszym okresie eksperymentowała z elementami elektroniki, poddając się jednocześnie inspiracjom rockiem gotyckim. W ostatnim okresie powróciła jednak do bardziej rockowych brzmień.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Paradise Lost został założony przez Nicka Holmesa, Grega Mackintosha, Stevena Edmonsona, Aarona Aedy oraz Matta Archera. Nazwa grupy jest inspirowana poematem Johna Miltona "Raj utracony". Rozpoczęli karierę wiążąc się z wytwórnią Music for Nations, w której stajni znajdowały się dwie inne grupy: Anathema i My Dying Bride. Albumy wydane przez te trzy grupy zostały określone mianem brytyjskiej szkoły doom-death metalu. Każda z nich grała muzykę wolną, ciężką do mrocznych, "gotyckich" tekstów. Za przełomową uznano płytę Paradise Lost Gothic. Została uznana za kanon gatunku, który nazwano gothic metal. Podobnie zresztą jak pozostałe dwie grupy, Paradise Lost nie przywiązał się do stylu pierwszych płyt. Stopniowo zaczęli rezygnować z charakterystycznych dla nich wokali (męski growl połączony z żeńskim wokalem), jednocześnie zmierzając w kierunku bardziej klasycznego metalu, niż death metalu. Kulminacją tego etapu rozwoju była płyta, która do dziś jest największym sukcesem komercyjnym Paradise Lost Draconian Times. Przed nagraniem tej płyty perkusistę Matta Archera zastąpił Lee Morris. Po nagraniu tej płyty kompozytor grupy, Greg Mackintosh zafascynował się instrumentami elektronicznymi. To, oraz inspiracje Sisters of Mercy, które zaczęły się manifestować przy okazji Draconian Times (cover utworu Walk Away na stronie B singla The Last Time), doprowadziły do powstania zaskakująco lekkiej i prostej gitarowo płyty One Second, której bliżej było do rocka gotyckiego niż do metalu. Co więcej, dalej postępowała metamorfoza wokalna Nicka Holmesa, który na tej płycie śpiewał już czystym, popowym wręcz głosem, przy wsparciu śpiewającego perkusisty Lee Morrisa. Płyta była szokiem dla wielu fanów, oraz znakiem, że czas grupy na scenie metalowej się kończy. Wraz z tą płytą zakończył się także kontrakt grupy z Music for Nations, a grupa ruszyła na podbój świata podpisując umowę z EMI. Rezultatem tej umowy były dwie kolejne płyty. Pierwsza z nich, Host jest już płytą niemal zupełnie elektroniczną. W brzmieniu zespołu nie ma nawet śladu grupy, która nagrywała pierwsze płyty. Przez wielu była porównywana do dokonań Depeche Mode (w szczególności płyty Ultra, która ukazała się nieco wcześniej), tym bardziej, że jej producentem był Steve Lyon, który współpracował również z Depeche Mode. Następna płyta była jednak sygnałem, że ten etap rozwoju grupa ma już również za sobą. Płyta Believe in Nothing stanowiła dziwny mariaż nowego brzmienia z rockiem. Od tego momentu grupa określa swoją muzykę jako dark rock. Płyta ta kończy okres współpracy grupy z EMI. Nowym wydawcą zostaje GUN records związana z BMG. Wydaje się, że okres eksperymentów grupa ma za sobą. Płyty Symbol of Life i Paradise Lost są nieco mniej odważne, lecz starają się odnaleźć swoistą syntezę elektronicznych sympatii grupy z brzmieniami z płyty Draconian Times. Po płycie Symbol of Life zespół rozstaje się z Lee Morrisem. Do grupy nie dołącza na stałe perkusista, ale z grupą współpracuje Jeff Singer. Ironią jest to, że Paradise Lost jest prawie nieznany w swojej ojczyźnie, ale w Europie kontynentalnej jest bardzo popularny od wielu lat, szczególnie w Grecji i Niemczech gdzie jest postrzegany jako gwiazda pierwszej wielkości.
[edytuj] Skład zespołu
[edytuj] Akualni członkowie
- Nick Holmes - wokal
- Greg Mackintosh - gitara, instrumenty klawiszowe
- Aaron Aedy - gitara
- Steve Edmonson - gitara basowa
- Jeff Singer - perkusja
[edytuj] Byli członkowie
- Matt Archer - perkusja
- Lee Morris - perkusja
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Płyty studyjne
- Lost Paradise (1990)
- Gothic (1991)
- Shades of God (1992)
- Icon (1993)
- Draconian Times (1995)
- One Second (1997)
- Reflection (1998)
- Host (1999)
- Believe In Nothing (2001)
- Symbol Of Life (2002)
- At The BBC (2003)
- Paradise Lost (2005)
[edytuj] Single
- In Dub - (1990)
- As I Die - (1992)
- Gothic EP - (1994)
- Seals the Sense - (1994)
- Forever Failure - (1995)
- The Last Time - (1995)
- True Belief 97 - (1997)
- Say Just Words - (1997)
- One Second - (1997)
- Permanent Solution - (1999)
- So Much is Lost - (1999)
- Fader - (2001)
- Mouth - (2001)
- Erased - (2002)
- Forever After - (2005)
[edytuj] Nagrania koncertowe
- Live Death VHS - (1990)
- Harmony Breaks VHS - (1994)
- One Second Live - (1999)
- Evolve DVD - (2002)
- Live Death DVD - (2004)
[edytuj] Kompilacje
- The Singles Collection - (1997)
